Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.
Ο συνδυασμός χρόνιου κρατισμού, σοβιετικής οικονομίας, άγνοιας για την αγορά και χορτάτων καταναλωτών γεννά απόψεις σαν αυτή που αποτυπώνεται στην φώτο δίπλα. Απόψεις περί κακού καταναλωτισμού που φαίνεται να είναι κολημένες στο μυαλό τόσο πολλών λες και τον μέσο καταναλωτή τον διακατέχει ένα μαζικό ενοχικό σύνδρομο για την ευμάρεια της εποχής και την πληθώρα επιλογών στην αγορά. Και το μόνο αστειότερο από την ίδια την άποψη είναι το ποιος την ξεκινάει. Δεν είναι οι φρόνιμοι καταναλωτές που λένε τέτοια τσιτάτα. Όοοοχι. Είναι κυρίως εκείνοι οι οποίοι θα σε σφάζανε στο γόνατο αν έκανες την προσπάθεια να φρενάρεις την όποια καταναλωτική τους συνήθεια. Εκείνοι που αγοράζουν πανάκριβα gadgets, αδειάζουν ολόκληρους ορόφους από τα Jumbo, ξοδεύουν σαν να μην υπάρχει αύριο στις εκπτώσεις και παραγγέλνουν ουρλιάζοντας στο φαγάδικο για να τους ακούνε όλοι τι "άπλες" είναι. Και αμέσως μετά, με τον εσπρέσο στο χέρι, κατηγορούν την αγορά ότι δημιουργεί καταναλωτισμό.
Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.
0 Comments
Θα ήτανε αστείο, εάν δεν ήταν σοβαρό, το τι βλακεία περνάει για mainstream γνώση και το πόσο ο συναισθηματισμός περνάει σαν απάντηση σε ένα πρακτικό πρόβλημα. Το πάθος είναι συναίσθημα, όχι ικανότητα ούτε μέθοδος. Είναι ρηχό, γρήγορο κι όταν περάσει αφαιρεί ζωτική ενέργεια η οποία σου είναι απαραίτητη αν στοχεύεις long term. Το πάθος είναι γλυκό, όχι φαΐ. Δεν μπορείς να ζήσεις με αυτό. Το πάθος είναι το τσοκ που είχαν παλιά τα αμάξια για να παίρνει εύκολα μπροστά όταν είναι κρύα η μηχανή. Αν δεν έχεις καύσιμο μέσα όσο και να τραβάς το τσοκ το αμάξι δεν θα σε πάει μακριά. Αν δεν μάθεις ποιες είναι οι ικανότητές σου και ποιο το σχέδιο δράσης σου, δεν πας πουθενά. Το πάθος στην επιχειρηματική αφήγηση είναι μια μπούρδα προβεβλημένη μέσα από χορτάτους που λένε στους πεινασμένους ότι δεν χρειάζεται να γίνουν καλοί στο ψάρεμα, απλά να το γουστάρουν πολύ και το ψάρι θα έρθει μόνο του μέσα στο πιάτο τους.
Μαζί με όλα τα άλλα άχρηστα που πουλάει η επιχειρηματική αφήγηση στον μικρομεσαίο (business plans, επιδοτήσεις, startups) είναι και η ρητορική του timing. Η κατάλληλη στιγμή. Ο κατάλληλος χρόνος. Λες και ο μέσος μικρομεσαίος ξέρει να διαβάζει τα σημάδια που δείχνουν θετικές αλλαγές στην αγορά. Λες και δεν είμαστε μια αγορά μιμητών που ασκούν επιχειρηματικότητα ανάγκης και όχι ευκαιρίας. Λες και δεν ζούμε σε σοβιετικό καθεστώς όπου το κράτος-ληστής παρεμβαίνει όποτε γουστάρει για να μαζέψει φόρους και πλούτο των ιδιωτών. Σ’ αυτή την αγορά και σ' αυτόν τον μικρομεσαίο λένε οι ειδικοί ότι πρέπει να έχει καλό timing! Κι ο μικρομεσαίος τις πιστεύει αυτές τις μπούρδες και νομίζει ότι πρέπει να διαβάζει την αγορά σαν τον Warren Buffet. Κι ενώ νομίζει ότι είναι σοφός που περιμένει την κατάλληλη στιγμή, στην ουσία έχει μπει σε μόνιμη αναμονή επειδή φοβάται. Και δεν ξέρει τι του γίνεται.
Τα δυο πράγματα που έκαναν την διαφορά στην μεταβιομηχανική Δυτική οικονομία είναι η τεχνολογία και η επιχειρηματικότητα. Αυτά τα δυο μαζί αύξησαν το προσδόκιμο ζωής, αναβάθμισαν ριζικά το βιοτικό επίπεδο του Δυτικού κόσμου και διαμοίρασαν τον πλούτο στα χέρια ιδιωτών. Η τεχνολογία έφερε ατμό, ηλεκτρικό ρεύμα, μηχανή εσωτερικής καύσης, γραμμή παραγωγής, τρανζίστορ, πλαστικό, ραδιοκύματα, μικροτσίπ, κλπ. Και η ιδιωτική επιχειρηματικότητα πήρε αυτή την τεχνολογία και την μετέφερε στα σπίτια και στις ζωές μας φτιάχνοντας τρένα, αυτοκίνητα, φάρμακα, ραδιόφωνα, τηλέφωνα, οικιακές συσκευές, τάπερ, ξυραφάκια, αναπτήρες και χίλια-δυο χρηστικά αντικείμενα. Ενώ παράλληλα σκαρφιζόταν οικονομίες κλίμακος, πληρωμές με δόσεις, πιστωτικές κάρτες, διαφήμιση, marketing και κάθε λογής τεχνική που έκανε όλο αυτό τον πλούτο όχι μόνο εφικτό αλλά και φθηνό για όλους.
Η Αλλαγή είναι το μόνο συνεχές σε όλη την φύση. Στην κοινωνία, την οικονομία, την προσωπική ζωή του καθενός, τίποτα δεν παραμένει σταθερό για πάντα και η ικανότητα του ανθρώπου ανέκαθεν εντοπίζονταν στην προσαρμογή σε νέα δεδομένα. Όχι στο να διατηρήσει τα πράγματα απαράλλακτα.
Η Αλλαγή στο επιχειρείν είναι τόσο απόλυτο φαινόμενο που κάνει τα πράγματα να φαίνονται σαν να είναι συνεχώς σε μια δυναμική ανισορροπία, μια κατάσταση συνεχούς -έστω και ελάχιστης- κίνησης. Όπως ένα σκάφος δεμένο στην μαρίνα, ακόμα κι όταν τα νερά είναι ήρεμα δεν είναι ποτέ 100% στατικό. Πάντα "κουνάει", έστω και ανεπαίσθητα. Και έξω κι από το πιο απάγκιο λιμάνι καραδοκεί η φουρτούνα για όποιον αφελή επαναπαύθηκε.
Δεν φταίει η έλλειψη χρημάτων. Οι επιδοτήσεις και τα δανεικά των περασμένων δεκαετιών δεν σταμάτησαν τις αποτυχίες ούτε έκαναν πιο αποδοτικές τις επιχειρήσεις. Δεν φταίει η έλλειψη γνώσης. Πτυχία έχουμε μπόλικα και συμβούλους έχουμε, δεν μπόρεσαν όμως να μάθουν στους μικρομεσαίους τι εστί επιχειρηματικότητα. Δεν φταίει η κρίση. Η ύφεση είναι φυσικό φαινόμενο κάθε σύγχρονης οικονομίας και εναλλάσεται με την ανάπτυξη και την στασιμότητα. Όχι. Ο μικρομεσαίος πριν πέσει στην κρίση έχει ήδη αποτύχει στην ανάπτυξη. Στην κανονικότητα. Δεν φρόντισε να ακονίσει τις ικανότητές του όταν είχε πόρους και τώρα που τους έχασε νομίζει ότι φταίει η ύφεση. Τα λάθη που υποδεικνύει το άρθρο οφείλονται σε λόγους πέρα από τις συνθήκες της αγοράς και αφορούν την πλειοψηφία των μικρομεσαίων που θα αποτυγχάνουν κάθε φορά εάν δεν μάθουν την επιχειρηματικότητα.
Στην εποχή της ναρκισσιστικής αυτοπροβολής, της αυτοπραγμάτωσης και του empowerment, το life coaching επεκτείνεται στο γενικό πληθυσμό επειδή ο ανθρωπότυπος "χρήστης" είδε τον εαυτό του αρκετά σημαντικό ώστε να χρειάζεται τον δικό του αποκλειστικό γκουρού! Πες του λοιπόν ότι ξέρεις να τον οδηγήσεις στον "κρυμένο εαυτό". Πες του ότι είναι μοναδικός & φωτισμένος. Ότι τα τσάκρα του είναι μπλοκαρισμένα από την αρνητική ενέργεια των άλλων και πρέπει να προσευχηθεί στο εσωτερικό φως μέσα του...!!! Μόνο μην του πεις ότι έχει ευθύνη για ό,τι πάει στραβά στην ζωή του και πρέπει να διορθώσει τις βλακείες του. Όχι! Προς Θεού! Δεν φταίει.Τον "αδικήσανε". Ήταν απλά "θύμα των περιστάσεων".
Η καταναλωτική συμπεριφορά δεν λειτουργεί σε κενό αέρος. Είναι συνάρτηση κινήτρων & αναγκών. Όλες οι απαντήσεις έχουν δοθεί πριν από την εποχή μας, όταν ο άνθρωπος κάλυπτε τις βασικές ανάγκες του. Ξέρουμε ήδη πως φερόμαστε και γιατί, ποια κίνητρα και ποια Αξία κρύβεται πίσω από κάθε κίνηση. Είμαστε όντα οικονομικά και κοινωνικά, το 90% των επιλογών μας συνδέονται με αυτές τις ιδιότητες. Εάν θες να πετύχεις την Ζήτηση πρέπει πρώτα να αναγνωρίσεις την ανάγκη και το κίνητρο. Για το σκοπό αυτό η επιχειρηματική εργαλειοθήκη προσφέρει εργαλεία. Κάποια από αυτά δουλεύουν. Και κάποια δουλεύουν καλύτερα.
Το επιχειρηματικό ξεκίνημα έχει καταντήσει ένα σύνολο από σχέδια, κανόνες και "πρέπει", που λέει ότι καθοδηγεί αλλά στην ουσία αφαιρεί ελευθερία κίνησης από τον επιχειρηματικό άνθρωπο. Μοιάζει με μια Προκρούστεια κλίνη που σακατεύει την νέα/μικρή επιχείρηση ώστε να ταιριάζει σε ξένα μέτρα. Η επιχειρηματική ρητορική λέει ότι χωρίς κεφάλαιο, χωρίς business plan, χωρίς ομάδα, χωρίς τεχνολογία δεν πας πουθενά. Και έτσι δυναμώνει η αμφιβολία και καθυστερεί το ξεκίνημα αφού η νέα επιχείρηση κοιτάζει τον εαυτό της και την πιάνει κατάθλιψη επειδή της βγαίνει λειψός. Λείπουν λεφτά. Λείπει εμπειρία. Λείπει σχέδιο. Λείπει όραμα. Λείπει networking. Λείπει μέντορας!!! Και μέσα σε όλη αυτή την κατάθλιψη ψάχνει απαντήσεις μέσα από την ίδια ρητορική που δημιούργησε το πρόβλημα αντί να κάνει ένα βήμα πίσω και να κοιτάξει την πραγματικότητα,
Δεν υπάρχει κανένας που σε καθυστερεί από το να ξεκινήσεις μια επιχείρηση εκτός από σένα τον ίδιο. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, δεν υπάρχει κανένα άλλο πρόβλημα παρά μόνο ο εαυτός σου. Επειδή νομίζεις ότι το επιχειρείν είναι κάτι έξω από σένα. Ότι εξαρτάται από λεφτά, ιδέες, ομάδες, networking κι άλλες τέτοιες βλακείες. Επειδή τρέμεις ακούγοντας τον εσωτερικό απατεώνα. Επειδή δεν θες να κάνεις την δουλειά που χρειάζεται. Δεν μπαίνεις στο ρινγκ. Κάθεσαι στην άκρη όπως οι προπονητές της κερκίδας και σχολιάζεις αντί να παίζεις, συζητάς για θεωρίες και σύγχρονες αντιλήψεις και αναπαράγεις buzzwords & ατακαδόρικες σταρταπολογίες. Σαν τον "καληνυχτάκια" που τριγυρνάει το κορίτσι αλλά ποτέ δεν τολμάει να κάνει την κίνησή του.Επειδή είναι δειλός.Ή δεν το θέλει τόσο πολύ όσο λέει στους άλλους. Και για μια ζωή βλέπει κάποιον άλλο να παίρνει το έπαθλο. Κάποιον που το ήθελε περισσότερο από ότι το φοβόταν.
Όπως ακριβώς η καινοτομία είναι δική σου δουλειά, έτσι ακριβώς είναι και το marketing. Οι δυο βασικές λειτουργίες μιας μικρομεσαίας επιχείρησης δεν θα μπορούσαν να είναι ακαδημαϊκά αντικείμενα που μόνο οι ειδικοί μπορούν να αναλύσουν. Δεν είναι επιστήμη που απαιτεί επικοινωνιακό κώδικα και 4ετεις σπουδές, ούτε περίπλοκα συστήματα που πρέπει να είσαι "ειδικός" για να τα αναλύσεις. Marketing σημαίνει going to the market. Παίρνοντας κάτι από το μηδέν και πηγαίνοντάς το στον Πελάτη.Το marketing είναι ο σκελετός, τα νεύρα, οι αρθρώσεις της μπίζνας σου. Είναι κάθε τι που λες, γράφεις και επικοινωνείς με τους πελάτες σου. Είναι κάθε τι που προηγείται και έπεται της πώλησης. Έρευνα, σχεδιασμός, παραγωγή, προώθηση, πώληση, after sales! Ο τρόπος ανάπτυξης μια επιχειρηματικής ιδέας ΕΙΝΑΙ το ίδιο το marketing. Ποιος θα το κάνει αν όχι εσύ;
Δεν υπάρχει άξιο επίτευγμα που να μην έχει εμπόδια, δυσκολίες και κόστος. Εάν όλοι οι εξερευνητές, εφευρέτες & επιχειρηματίες στον κόσμο δείλιαζαν μπροστά στο κόστος της προσπάθειάς τους η ανθρωπότητα θα ήταν φτωχότερη και πιο βαρετή. Το κίνητρο είναι πάντα η Υπεροχή και το επιχειρείν είναι κατάκτηση! Είναι δημιουργία, είναι Απόδραση, είναι συμπεριφορά παρεμβατική, όχι πεδίο των φρόνιμων και των ήσυχων. Είναι το ένστικτο της εξερεύνησης, της περιπέτειας. Προτεραιότητα του επιχειρηματικού ανθρώπου είναι να φτιάξει, να αλλάξει, να δημιουργήσει Αξία. Όχι να βγάλει μεροκάματο. Ούτε να γίνει λογιστής. Πολύ εύκολα κρύβεται η δειλία πίσω από υπολογισμούς και μασκάρεται σαν φρονιμάδα. Φοβάσαι ότι το κόστος μπορεί να σε γονατίσει; Τότε δεν έχεις ιδέα πόσο ανελέητος θα είναι ο Πελάτης όταν καταλάβει ότι δεν είναι η προτεραιότητά σου.
Ο υδραυλικός έρχεται όποτε γουστάρει, ο ηλεκτρολόγος δεν σηκώνει το τηλέφωνο, ο εργολάβος βάζει ό,τι πλακάκι γουστάρει, ο ταξιτζής σε πάει από όπου τον βολεύει, ο σουβλατζής φτιάχνει το πιτόγυρο όπως τον βολεύει, ο καφετζής ξέρει καλύτερα από σένα πως πρέπει να είναι ο καφές σου, ο ράφτης πιστεύει ότι το μπατζάκι σου πρέπει να έχει το ύψος που θέλει αυτός, ο οδοντίατρος σε αφήνει να περιμένεις 2 ώρες άσχετα που έκλεισες ραντεβού, η καφετζού ζητάει να πληρωθεί πριν τελειώσεις εσύ τον καφέ σου... Για τον νεοέλληνα επαγγελματία "το μαγαζί έτσι δουλεύει". Ναι αλλά η μπίζνα στήθηκε για τον πελάτη, όχι για το πως βολεύει εσένα. "Και πως θα γίνει ρε φιλαράκι να πούμε δηλαδή;" Όχι φίλε. Δεν είναι δικιά μου δουλειά να λύσω το δικό σου πρόβλημα. Είναι δικό σου πρόβλημα το πως θα εξυπηρετήσεις καλύτερα τον Πελάτη. Όταν θα με πληρώσεις γι αυτό που εγώ πουλάω τότε θα σου προσφέρω την δική μου απάντηση στην Ζήτηση.
Και ξαφνικά η "καινοτομία" έγινε καραμέλα στην δημόσια ρητορική. Όχι όμως στην πραγματική της διάσταση -που είναι το μικρομεσαίο επιχειρείν- αλλά στην τεχνολογική της. Η αναφορά είναι πάντα στα πλαίσια της τεχνολογικής καινοτομίας στην οποία κινείται το startup οικοσύστημα με τους επενδυτές, τους "μέντορες" και όλο αυτό τον θόρυβο που ιντριγκάρει. Κανείς δεν δίνει δεκάρα για το average μικρομεσαίο non-tech business. Όποτε ακούς να μιλάνε για καινοτομία είναι μόνο για aggregate πλατφόρμες, e-shop, cloud apps, mobile apps, data mining, nanotechnology κλπ. Για όσους δεν γνωρίζουν καλύτερα αυτή η προσέγγιση της καινοτομίας μπορεί να ακούγεται φυσιολογική.Για τον μικρομεσαίο επιχειρηματικό άνθρωπο όμως η άποψη αυτή είναι όχι μόνο εντελώς λάθος αλλά του στερεί την επίγνωση ότι η Καινοτομία στην αγορά είναι αποκλειστικά δικιά του ευθύνη και δικό του πεδίο δράσης.
"Δουλίτσα" σημαίνει να κάνεις κάτι που δεν σου αρέσει χωρίς λόγο. Θα μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο που σου αρέσει περισσότερο αλλά βαρέθηκες. "Δουλίτσα" σημαίνει ότι συμβιβάστηκες με το λιγότερο επειδή το περισσότερο φόβιζε. "Δουλίτσα" είναι αυτό που δεν εκμεταλεύεται τις δυνατότητές σου, κάτι το οποίο αποδέχθηκες απλά και μόνο για να έχεις "αυτά που έχουν όλοι"! Την καβάντζα της "ήσυχης" ζωής, δηλαδή γυναίκα/παιδιά, μπουζούκια, εκδρομούλες, καινούριο αμαξάκι και καμμιά γκομενίτσα για τριήμερα στην Μύκονο. Αυτό ήταν το ιδανικό της νεολληνικής κοινωνίας της γενιάς μου. Και η "δουλίτσα" ήταν το ένα εισητήριο προς την ευημερία (το άλλο ήταν το δημόσιο). Δουλίτσα: το δημοσιουπαλληλίκι ως προέκταση στον ιδιωτικό τομέα. Τόσο όσο να περνάμε και να βγάζουμε γούστα. Ποια καριέρα και ποια επιχειρηματικότητα μου λες εσύ τώρα;
|
Το blog
Ένας συνεχής διάλογος με τον εαυτό μου για όσα έκανα λάθος και έμαθα και για κάποια που έκανα σωστά και κάτι απέδωσαν. Επιχειρηματικό ξεκίνημα με απλά λόγια, για απλούς ανθρώπους, μακριά από trends και με αρκετό χιούμορ. Basics only. Ο μάστοραςFreelancer, πολυπράγμων ιδιώτης, fan του Peter Drucker, αλλεργικός στο δημόσιο, τον κρατισμό, την ποζεριά και τον "θόρυβο". Πλήρωσα ακριβά για να καταλάβω ότι μόνο τα βασικά επιβιώνουν. Επικοινωνία:
45masters (παπάκι) mailbox (τελεία) org |