Τα δυο πράγματα που έκαναν την διαφορά στην μεταβιομηχανική Δυτική οικονομία είναι η τεχνολογία και η επιχειρηματικότητα. Αυτά τα δυο μαζί αύξησαν το προσδόκιμο ζωής, αναβάθμισαν ριζικά το βιοτικό επίπεδο του Δυτικού κόσμου και διαμοίρασαν τον πλούτο στα χέρια ιδιωτών. Η τεχνολογία έφερε ατμό, ηλεκτρικό ρεύμα, μηχανή εσωτερικής καύσης, γραμμή παραγωγής, τρανζίστορ, πλαστικό, ραδιοκύματα, μικροτσίπ, κλπ. Και η ιδιωτική επιχειρηματικότητα πήρε αυτή την τεχνολογία και την μετέφερε στα σπίτια και στις ζωές μας φτιάχνοντας τρένα, αυτοκίνητα, φάρμακα, ραδιόφωνα, τηλέφωνα, οικιακές συσκευές, τάπερ, ξυραφάκια, αναπτήρες και χίλια-δυο χρηστικά αντικείμενα. Ενώ παράλληλα σκαρφιζόταν οικονομίες κλίμακος, πληρωμές με δόσεις, πιστωτικές κάρτες, διαφήμιση, marketing και κάθε λογής τεχνική που έκανε όλο αυτό τον πλούτο όχι μόνο εφικτό αλλά και φθηνό για όλους.
Από τον 19ο αιώνα και μετά κανένας άλλος παράγοντας δεν παίζει τόσο μεγάλο παραγωγικό ρόλο στις Δυτικές οικονομίες όσο η ελεύθερη αγορά και ο ιδιώτης επιχειρηματίας. Όπου κι αν "σκάψεις" θα τον βρεις από κάτω να ανακαλύπτει, να αντιγράφει, να μεταφέρει, να δημιουργεί, να παράγει, να πουλάει. Δεν υπάρχει αγορά την οποία να μην έφτιαξε, αγορά που να μην μπήκε, να μην άλλαξε, να μην βελτίωσε κάποιος επιχειρηματίας ο προσπαθούσε να ικανοποιήσει μια Ζήτηση (ή να δημιουργήσει μια νέα). Την στιγμή που η βιομηχανική επανάσταση έφερε στο προσκήνιο μέσα και πόρους με νέες ιδιότητες (ενέργεια, μεταφορές, παραγωγή, διανομή), οι ανθρώπινες ανάγκες βρήκαν νέους τρόπους ικανοποίησης και η αγορά έγινε το μέρος στο οποίο δημιουργείται και κατανέμεται ο πλούτος. Όσο η εμπορική επιτυχία επανεπένδυε τα κέρδη της στην παραγωγή όλο και καλύτερων αγαθών τόσο ο εμπορικός κόσμος ανακάλυπτε νέους τρόπους μείωσης κόστους και ευρύτερης προσβασιμότητας σε προϊόντα και υπηρεσίες. Ο κύριος υπεύθυνος για όλη αυτή την ανάπτυξη ήταν και παραμένει ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας. Εκείνος που ζει δίπλα στον Πελάτη και μέσα στην αγορά, που γνωρίζει την Ζήτηση και ψάχνει τρόπους να βελτιώσει την Προσφορά. Εκείνος που μόλις απέκτησε πρόσβαση σε οικονομικούς πόρους άρχισε να τους μεταμορφώνει προκειμένου να δημιουργηθεί πλούτος.
Δεν υπάρχει τεχνολογία χωρίς επιχειρηματικότητα.
Η τεχνολογία από μόνη της δεν είναι τίποτα. Το φορητό ραδιόφωνο, η τηλεόραση, το αυτοκίνητο, ο φούρνος μικροκυμάτων, το κινητό τηλέφωνο...δεν είναι τεχνολογία, είναι εφαρμογές τεχνολογίας. Κανένας δεν ενδιάφερεται για το τρανζίστορ, τα μικροκύματα, την μηχανή εσωτερικής καύσης, τα μικροτσίπ. Όλοι ανεξαιρέτως όμως αγοράζουν τις εφαρμογές τους! Η τεχνολογία λοιπόν πρέπει να εφαρμοστεί σε προϊόντα, αγαθά, υπηρεσίες. Τότε έχει νόημα. Και ο καλύτερος γι αυτή την δουλειά είναι ο ιδιώτης επιχειρηματίας. Αυτός ξέρει την αγορά, αυτός ακούει τον Πελάτη, αυτός έχει κίνητρο να κερδίσει, αυτός προσπαθεί να μειώσει το κόστος ώστε το προϊόν του να είναι πιο ανταγωνιστικό, αυτός ορίζει τις τιμές οι οποίες ανταποκρίνονται σε Προσφορά και Ζήτηση. Αυτός! Όχι το κράτος, όχι κάποιος κεντρικός σχεδιασμός με μηδενική γνώση της αγοράς και μηδενικό κίνητρο κέρδους.
Δεν ήταν ο Ray Croc ο εμπνευστής των Macdonalds, ήταν όμως αυτός που είδε διεθνή ανάπτυξη.
Δεν ήταν ο Asa Chandler ο εφευρέτης της Coca-Cola, ήταν όμως αυτός που την έκανε επιτυχία.
Δεν ήταν ο Steve Jobs ο δημιουργός, ήταν όμως εκείνος που έκανε την Apple τεράστιο brand.
Η Σοβιετική Ρωσία είχε και επιστήμονες και τεχνολόγους, δεν είχε όμως ελεύθερη αγορά. Δεν επέτρεπε σε ανθρώπους με βάση το προσωπικό τους κίνητρο να παράγουν πλούτο και κέρδος, να εξερευνήσουν εμπορικές πιθανότητες, να διαβάσουν την αγορά, να δημιουργήσουν Ζήτηση, να πιέσουν τον εαυτό τους, να κυνηγήσουν φιλοδοξίες και όνειρα και Αριστεία. Εκείνο που κάνει το smartphone προσβάσιμο σε όλους είναι οι οικονομίες κλίμακος, η μαζική παραγωγή, οι πληρωμές με δόσεις, η πίστωση, το marketing! Χωρίς αυτά κανένας δεν θα αγόραζε ένα πανάκριβο κινητό-υπολογιστή. Δεν είναι η τεχνολογία του που το κάνει να ξεχωρίζει αλλά η εμπορική του αξία. Με εξαίρεση τους tech-nerds κανένας δεν αγοράζει το Iphone επειδή ξέρει πως κατασκευάστηκε, κανείς δεν μπαίνει στο facebook επειδή θαυμάζει την αρχιτεκτονική του,κανείς δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για την τεχνολογία του ΑΜΑΖΟΝ. Όλοι ανεξαιρέτως τα χρησιμοποιούν επειδή λειτουργούν σε οικονομικό & κοινωνικό επίπεδο. Επειδή εξυπηρετούν ανάγκες και προβλήματα με οικονομικό τρόπο που αυξάνει το status του χρήστη! Δηλαδή ακριβώς ό,τι παράγει ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας εδώ και δυο αιώνες: Αξία και Ζήτηση.
Δεν ήταν ο Ray Croc ο εμπνευστής των Macdonalds, ήταν όμως αυτός που είδε διεθνή ανάπτυξη.
Δεν ήταν ο Asa Chandler ο εφευρέτης της Coca-Cola, ήταν όμως αυτός που την έκανε επιτυχία.
Δεν ήταν ο Steve Jobs ο δημιουργός, ήταν όμως εκείνος που έκανε την Apple τεράστιο brand.
Η Σοβιετική Ρωσία είχε και επιστήμονες και τεχνολόγους, δεν είχε όμως ελεύθερη αγορά. Δεν επέτρεπε σε ανθρώπους με βάση το προσωπικό τους κίνητρο να παράγουν πλούτο και κέρδος, να εξερευνήσουν εμπορικές πιθανότητες, να διαβάσουν την αγορά, να δημιουργήσουν Ζήτηση, να πιέσουν τον εαυτό τους, να κυνηγήσουν φιλοδοξίες και όνειρα και Αριστεία. Εκείνο που κάνει το smartphone προσβάσιμο σε όλους είναι οι οικονομίες κλίμακος, η μαζική παραγωγή, οι πληρωμές με δόσεις, η πίστωση, το marketing! Χωρίς αυτά κανένας δεν θα αγόραζε ένα πανάκριβο κινητό-υπολογιστή. Δεν είναι η τεχνολογία του που το κάνει να ξεχωρίζει αλλά η εμπορική του αξία. Με εξαίρεση τους tech-nerds κανένας δεν αγοράζει το Iphone επειδή ξέρει πως κατασκευάστηκε, κανείς δεν μπαίνει στο facebook επειδή θαυμάζει την αρχιτεκτονική του,κανείς δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για την τεχνολογία του ΑΜΑΖΟΝ. Όλοι ανεξαιρέτως τα χρησιμοποιούν επειδή λειτουργούν σε οικονομικό & κοινωνικό επίπεδο. Επειδή εξυπηρετούν ανάγκες και προβλήματα με οικονομικό τρόπο που αυξάνει το status του χρήστη! Δηλαδή ακριβώς ό,τι παράγει ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας εδώ και δυο αιώνες: Αξία και Ζήτηση.
Υπάρχει όμως επιχειρηματικότητα χωρίς τεχνολογία.
Η πιστωτική κάρτα ξεκίνησε πολύ πριν της πλαστικής κάρτας. Οι πληρωμές με δόσεις δεν περιείχαν καμμιά τεχνολογία. Η εξυπηρέτηση κατ' οίκον και το door2door sales δεν περιείχαν καμμιά τεχνολογία. Καμμιά τεχνολογία δεν υπήρχε στα Levi's, στον Μίκυ Μάους του Disney, στην καινοτομία των κοντέινερ που εκτόξευσαν το παγκόσμιο εμπόριο, στο all inclusive τουριστικό μοντέλο, στο σύγχρονο ταχυδρομείο, στις ταξιδιωτικές επιταγές, στα εμπορικά κέντρα (malls).
Αξία, Ζήτηση & αυξημένη αγοραστική δύναμη χωρίς ίχνος τεχνολογίας... Η ουσία του επιχειρείν!
Η επιχειρηματικότητα είναι η πρωταρχική δύναμη και δεν εξαρτάται από την τεχνολογία. Ομοίως και η καινοτομία -η οποία είναι το βασικό εργαλείο της επιχειρηματικότητας- δουλειά της οποίας είναι να ανανεώνει την αγορά και να δημιουργεί Νέα Ζήτηση!Ο επιχειρηματικός άνθρωπος αφημένος ελεύθερος μπορεί να δημιουργήσει Αξία απλώς μεταμορφώνοντας τους πόρους που βρίσκει στο περιβάλλον γύρω του. Όπως ακριβώς ένας ναυαγός χρησιμοποιεί ό,τι βρει δίπλα του προκειμένου να φτιάξει μια σχεδία και να αποδράσει.
Αξία, Ζήτηση & αυξημένη αγοραστική δύναμη χωρίς ίχνος τεχνολογίας... Η ουσία του επιχειρείν!
Η επιχειρηματικότητα είναι η πρωταρχική δύναμη και δεν εξαρτάται από την τεχνολογία. Ομοίως και η καινοτομία -η οποία είναι το βασικό εργαλείο της επιχειρηματικότητας- δουλειά της οποίας είναι να ανανεώνει την αγορά και να δημιουργεί Νέα Ζήτηση!Ο επιχειρηματικός άνθρωπος αφημένος ελεύθερος μπορεί να δημιουργήσει Αξία απλώς μεταμορφώνοντας τους πόρους που βρίσκει στο περιβάλλον γύρω του. Όπως ακριβώς ένας ναυαγός χρησιμοποιεί ό,τι βρει δίπλα του προκειμένου να φτιάξει μια σχεδία και να αποδράσει.
Ποιος είναι ο καθοριστικός παράγοντας επιχειρηματικότητας;
Η ελεύθερη αγορά και ο ανταγωνισμός! Το πεδίο όπου ο επιχειρηματικός άνθρωπος κινούμενος από τα ατομικά του κίνητρα κέρδους και υπεροχής αναλαμβάνει το ρίσκο να ικανοποιήσει τις ανάγκες της Ζήτησης, να δημιουργήσει Αξία και να την πουλήσει στις τιμές οι οποίες ορίζονται οργανικά μέσα στην αγορά. Ο ανταγωνισμός αποτελεί την εγγύηση για τον Πελάτη ότι η Προσφορά θα βελτιώνεται συνεχώς κι ότι αυτός ο ίδιος είναι ο απόλυτος κυρίαρχος της αγοράς με το να αποφασίζει ποιο αγαθό καλύπτει καλύτερα τις ανάγκες του. Ο επιχειρηματικός άνθρωπος είναι το υπερατού της ελεύθερης αγοράς. Ο μόνος παράγοντας που παρατηρεί το περιβάλλον, μαζεύει & οργανώνει πληροφορίες για το ποια είναι η Αξία του Πελάτη, ποιο αγαθό την καλύπτει καλύτερα, ποιο επιχειρηματικό μοντέλο είναι το σωστό, ποια Ζήτηση θα αλλάξει στο μέλλον και με ποιον τρόπο. Είναι εκείνος που ρισκάρει σκεπτόμενος αν ο κόσμος θα προτιμήσει το νέο από το παλιό, το αυτοκίνητο από το κάρο, το CD από το βινύλιο, το κινητό από το σταθερό, το mobile από το laptop. Είναι εκείνος που επιβιώνει μέσα από Αλλαγές και ανισορροπίες, εκείνος που σηκώνει όλο το βάρος του να πείσει τον Πελάτη για την Αξία του. Και βάζει ό,τι έχει και δεν έχει στο να προμοτάρει το προϊόν του γνωρίζοντας ότι μια αποτυχία θα τον στιγματίσει. Δεν ξέρει αν ο Πελάτης θα τον προτιμήσει, δεν έχει συμφωνήσει με κανέναν από πριν για το ύψος των αμοιβών του, είναι απόλυτα εξαρτώμενος από τις αποφάσεις των Πελατών. Εάν ζημιωθεί χάνει τα μέσα και την φήμη του. Το κέρδος που αποκομίζει είναι αποτέλεσμα αυτής της ψυχοφθόρου εργασίας: της ανοχής της αβεβαιότητας! Δουλειά του λοιπόν είναι να αντιλαμβάνεται την Ζήτηση και την Αξία, τώρα και στο μέλλον. Όχι να φτιάχνει, όχι να πουλάει, όχι να μανατζάρει. Αυτά τα κάνουν κι άλλοι. Αυτός έχει μόνο μια δουλειά να κάνει. Να βρει ποια Αξία θα παραχθεί οικονομικότερα προσφέροντας καλύτερη λύση στην ανάγκη του Πελάτη. Αυτή είναι η αλήθεια του επιχειρηματικού ανθρώπου! Μόνο αυτός ρισκάρει το κεφάλι του και δημιουργεί πλούτο, ευημερία και πληθώρα επιλογών. Αυτά ακριβώς που ζητάει όλος ο κόσμος. Και η σύγχρονη εποχή της πληθώρας ανήκει στον επιχειρηματικό άνθρωπο. Αυτόν που τον αμελεί ακόμα και η οικονομική θεωρία επειδή είναι πολύ απασχολημένη να υπολογίζει μαθηματικοποιημένα οικονομετρικά μοντέλα. Αυτόν που δεν διδάσκουν τα σχολεία. Αυτόν που στιγματίζουν στις ειδήσεις ως φοροφυγά. Αυτόν που αφαιμάζει ο κρατισμός για να συντηρεί την γραφειοκρατία του. Αυτόν που ευνουχίζει η δουλίτσα. Αυτόν που λατρεύουν να μισούν όσοι ανόητοι χρησιμοποιώντας τα μέσα που τους παρείχε ο επιχειρηματίας βρίζουν τον ίδιο και την ελεύθερη αγορά. Αυτόν στον οποίο και πάλι θα στραφεί ο τόπος μας για να δημιουργήσει πλούτο μετά από την επόμενη -και τελική;- χρεωκοπία των κρατιστών.
