Στην μέσα μεριά της εξώπορτας του σπιτιού μου έχω καρφωμένη μια λίστα με ονόματα ώστε να τα βλέπω κάθε πρωί πριν ξεκινήσει η μέρα μου. Είναι τα ονόματα εκείνων που όταν με συνάντησαν στην ζωή τους κρατούσαν πολύ μικρή μεζούρα. Πάνω από το γραφείο στο σπίτι μου εδώ και χρόνια είναι κολλημένη μια απόδειξη πληρωμής με ένα γελοίο ποσό κι από πάνω έχω γράψει με μαρκαδόρο «ποτέ να μην ξεχάσεις αυτή την μαλακία που έκανες και την πλήρωσες ακριβά». Κολλημένα στους τοίχους μου πάνω σε σημειώματα είναι γραμμένα τα σχέδια κι οι αποτυχίες μου. Κάθε δουλειά που στράβωσε, κάθε project που απορρίφθηκε, κάθε πίκρα, κάθε σφαλιάρα, κάθε αρνητική απάντηση στο τηλέφωνο, κάθε λάθος κουβέντα που μου στοίχησε, κάθε νέο σχέδιο, κάθε νέο βήμα μετά από κάθε ήττα... τα χω κάνει όλα τατουάζ στο σπίτι μου!
0 Comments
Μόνο το επιχειρείν έχει απαντήσεις για τις επιχειρήσεις! Μόνο! Ούτε η τεχνολογία, ούτε η επιστήμη, ούτε το life coaching, ούτε φυσικά το κράτος. Κανένας δεν μπορεί να απαντήσει σε πρακτικά επιχειρηματικά ερωτήματα (ζήτηση, πελάτες, ανταγωνισμός, τιμές, καινοτομία), παρά μόνο το ίδιο το επιχειρείν. Δεν είναι κανενός άλλου δουλειά! Δεν καρφώνεις με πένσα, δεν βιδώνεις με σφυρί! Πιάνετε λάθος εργαλεία και κοιτάτε σε λάθος μεριά επειδή δεν σας έδειξε κανένας που πρέπει να κοιτάξετε, επειδή η επιχειρηματική αφήγηση είναι γεμάτη από λογιστές, τιμολόγια κι ΕΣΠΑ, κορπορατίλα, σταρταπίλα και τεχνολογία!!! Βγήκαν τα αγριόχορτα και ποζάρουν για λουλούδια! Ο φράχτης καμαρώνει για σπίτι! Που θα βρει απαντήσεις η μικρή επιχείρηση;
Η συντριπτική πλειοψηφία των μικρών επιχειρήσεων είναι αγύμναστες στα βασικά επιχειρηματικά skills. Δεν ξέρουν να κάνουν βασική στοχοθεσία, δεν έχουν πλάνο δράσης, δεν ξέρουν να χαρτογραφούν τον δρόμο προς τον πελάτη, να σχεδιάζουν προϊόντα, να μαρκετάρουν, να πουλάνε. Δεν ξέρουν καν ότι το καλό επιχειρείν αποτελείται από την συνεχή εφαρμογή αυτών εδώ των basics! Τα αναγνωρίζουν σαν έννοιες. Αλλά δεν τα ασκούν! Νομίζουν ότι μια καλημέρα κι ένα χαμόγελο θα τους βοηθήσουν στις πωλήσεις κι ένα κρατικό επίδομα θα μπαλώσει τις τρύπες στο ταμείο τους. Όλα αυτά είναι εγκληματικά λάθη! Το επιχειρείν δεν είναι φιλικό ματς στην αλάνα της γειτονιάς, είναι κανονικός αγώνας για το πρωτάθλημα, απαιτεί εκγύμναση. Πάτε στον αγώνα χωρίς προετοιμασία, χωρίς προπόνηση, χωρίς τακτικές, χωρίς φυσική κατάσταση, χωρίς προπονητή. Και θέλετε να πάρετε το πρωτάθλημα! Πως; Πως περιμένεις να σε χειροκροτήσει το κοινό βλέποντάς σε απροετοίμαστο, απροπόνητο, αδούλευτο;
Το να το λες δεν φτάνει. Το να το σκέφτεσαι δεν φτάνει. Το να το συζητάς δεν φτάνει. Το να το θες δεν φτάνει! Δεν μπορείς να πετύχεις τίποτα αν πρώτα δεν το βάλεις στο στόχαστρο. Το επιχειρείν δεν είναι αοριστολογίες και συναισθηματισμοί, είναι η υψηλή τέχνη του να βάζεις σε κίνηση πόρους και διαδικασίες και να δημιουργείς αξία από το τίποτα! Το να λες «έχω εκείνο το πρόβλημα που πρέπει να διορθώσω» ή "έχω εκείνο τον στόχο που θέλω να φτάσω" δεν είναι αρκετό. Γιατί είναι στόχος; Που θες να σε πάει; Πού ήσουν πριν και γιατί θες να αλλάξεις πορεία; Γιατί είναι πρόβλημα; Ποια ακριβώς δυσλειτουργία δημιουργεί; Πως θα πρεπε να είναι «κανονικά» τα πράγματα και πως είναι τώρα; Που σκόπευες να πας και αυτό το πρόβλημα σε σταμάτησε; Τι θα συμβεί στην επιχείρησή σου όταν πετύχεις τον στόχο ή όταν πάψει να υφίσταται το πρόβλημα; Δεν καταλαβαίνεις ότι αν δεν ξέρεις που πήγαινες πριν και που θα πας μετά θα δημιουργήσεις μεγαλύτερη σύγχυση και δεν θα καταφέρεις απολύτως τίποτα;
Κάθε φορά που αντικρύζω κάποιον που δηλώνει τελειομανής θέλω να γίνω σαν τον Βέγγο σε εκείνη την ταινία που σφαλιάριζε τις αδερφές του στην σειρά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος ποζεράς από τον τελειομανή. Δεν θα βρεις πουθενά μεγαλύτερο ντενεκέ ξεγάνωτο από εκείνον που με ύφος καρδινάλιου Ρισελιέ ανακοινώνει «ααα εγώ είμαι τελειομανής». Ο τελειομανής κοντράρει ευθέως στο ψέμα τους κυνηγούς και τους ψαράδες. Ο Πινόκιο μπροστά του είναι η νεράιδα της Αλήθειας.
Ένας χρόνος καραντίνα και ατελείωτες ανθρωποώρες χαμένες, πεταμένες στα σκουπίδια εξαιτίας της τεμπελιάς και του stand by! Ό,τι λίγο ξεκίνησε ο Έλληνας πριν τον Φλεβάρη του '20, πήγε πίσω μέχρι να πεταχτεί οριστικά. Δως του κλάψα και άλλοθι και πάρ΄του την ψυχή. Δως του να γκρινιάζει, να φοβάται, να κουτσομπολεύει τους άλλους, να λέει να λέει και ποτέ να μην κάνει. Ο Έλληνας κουνιέται μόνο όταν έχει λεφτά, μόνο όταν τα πράγματα του πάνε καλά και μόνο για να συντηρήσει αυτό που ήδη έχει. Σε κάθε άλλη περίπτωση πετάει τον χαρταετό του! Δεν τολμάει, δεν ανατρέπει, δεν δρα ποτέ όταν έξω βρέχει. Αν στην πρώτη καραντίνα φοβήθηκε, στην δεύτερη τράβηξε και την κουβέρτα πάνω από το κεφάλι και την έπεσε για ύπνο.
«Ξένε, σ’ αυτή την πόλη έχουμε μπόλικο μολύβι και τον πιο πλούσιο νεκροθάφτη», έλεγε η πυροβολημένη πινακίδα έξω από τα χωριά των πιονέρων στα παλιά Λούκυ Λουκ. Οι άνθρωποι που ταξίδεψαν στην Δύση και στήσανε το δικό τους οικοσύστημα, ενημέρωναν τους outsiders για το τι τους περίμενε αν διανοούνταν να πατήσουν το πόδι τους στην γη τους. Έτσι ακριβώς σε περιμένει ο Αποφασιστής executive στο γραφείο του. Με καυτό μολύβι και κρεμάλα! Σε καλωσορίζει όμως πρώτα.
Ένα από τα πρώτα πράγματα για τα οποία έγραψα όταν ξεκινούσα αυτό το blog ήταν η ανάγκη για απομόνωση. Η αρρώστια της εποχής δεν είναι ο COVID αλλά η διάσπαση προσοχής, η παράλυση από υπερανάλυση και η αδυναμία εστιασμού σε ένα μοναδικό σκοπό. Όλα μεταξύ τους αλληλένδετα. Υπερβολική πληροφορία που μοιάζει με επιλογές ενώ δεν είναι τίποτα περισσότερο από θόρυβος και σκουπίδια καμουφλαρισμένα ως γνώση. Ο άνθρωπος πλέον καταναλώνει πληροφορία ακατάπαυστα, αναβάλει συνεχώς το τώρα για το ύστερα και την πράξη για περισσότερη ανάλυση. Επειδή το digital τον απασχολεί συνεχώς. Το να ζυγίζεις συνεχώς την παραμικρή λεπτομέρεια για το κάθε τι δεν είναι επιλογές, αποπροσανατολισμός είναι. Το digital υπερτονίζει τα πάντα για να χει να γεμίσει τις συσκευές μας με περιεχόμενο. Αν δεν βγεις από τον φαύλο κύκλο του hyperstimulation θα χάσεις τόσο χρόνο από την ζωή σου που θα φτάσεις να αναρωτιέσαι σαν τον Δάντη "πως περάσαν τα χρόνια, τι είναι αυτά που φορώ".
Στεκόμαστε μπροστά σε μια τεράστια αλλαγή στην αγορά. Δεν μπορεί να σταματάει η παγκόσμια παραγωγή για ένα χρόνο και να περιμένεις μετά ο κόσμος να είναι ίδιος. Δεν μπορεί να κατεβάζεις τον δυτικό άνθρωπο από το ταβάνι της αυτοπραγμάτωσης στο υπόγειο της ανασφάλειας και να περιμένεις ότι θα συνεχίσει να θέλει τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Το πρόβλημα δεν είναι η αλλαγή. Κάθε κομμάτι της αγοράς που φθείρεται ή σπάει, ανοίγει πόρτες και παράθυρα για τους μικρούς να χωθούν σε χαραμάδες και να ανατρέψουν τις δομές ή να φτιάξουν κάτι νέο. Πρόβλημα, επίσης, δεν είναι ούτε το πόσο μειώθηκε το ΑΕΠ, ούτε το πόσο αδειάσανε τα ταμεία των επιχειρήσεων. Αυτά όλα γιατρεύονται (με επιχειρείν όμως, όχι επιδοτήσεις). Το μοναδικό πρόβλημα στο οποίο καλείται να απαντήσει το επιχειρείν ανά πάσα ώρα και στιγμή είναι το ερώτημα: τι θα θέλει ο πελάτης αύριο; πως θα αλλάξει; τι θα θεωρεί αξία; Και δυστυχώς, σ' αυτή την περίοδο δημιουργικής καταστροφής, η μικρή επιχείρηση δεν έχει καλή πληροφόρηση για να απαντήσει αυτό το ερώτημα επειδή η αφήγηση ασχολείται με όλα τα τριγύρω εκτός από τον πελάτη.
Το problem solving δεν έχει να κάνει με την λύση αλλά με την ικανότητα να σταθείς όρθιος όταν βρέχει σφαλιάρες και να κοιτάξεις το πρόβλημα. Καμμία soft μέθοδος δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Και με τον εγωκεντρισμό που κουβαλάει ο μέσος σύγχρονος άνθρωπος σήμερα, η στωικότητα είναι μια άγνωστη λέξη γι αυτόν αφού το παραμικρό ξεβόλεμα το βλέπει σαν ευθεία απειλή στην ευδαιμονία του. Δεν έχω κανένα μαγικό τρικ να σου δώσω, βγαλμένο από τα αποθέματα σοφίας κάποιων δήθεν γκουρού. Έχω μόνο μια απλή δική μου συνταγή που αποστάχθηκε μέσα από πολλά χρόνια freelancing, project management, διαπραγμάτευσης, επιχειρηματικής μάχης, καθώς και πολλά χοντρά προσωπικά ζόρια, δοκιμασμένη ξανά και ξανά και πληρωμένη πολύ ακριβά. Κατέληξα σε 2-3 πράγματα που είναι απλά και μπορούν να βοηθήσουν σε δύσκολες καταστάσεις. Απολύσεις, διαζύγια, μαζικές αποτυχίες, συνεχείς απορρίψεις, προσωπικά δράματα και ξαφνικά σοκ. Το frame που θα σου δώσω σήμερα δουλεύει. Αρκεί να αντέξεις το πρώτο κύμα.
Όχι, όχι, δεν πρόκειται να σου πω για τεχνολογία και digital ούτε για soft skills. Στην εποχή του remote work, του freelancing, των ανοιχτών αγορών & του διεθνούς ανταγωνισμού, της ενισχυμένης δύναμης πελατών και προμηθευτών, είναι απόλυτη ανάγκη ο μικροεπιχειρηματίας να ακονίσει τις πρακτικές ικανότητές του και να αποκτήσει βασικά εφόδια που λείπουν από τους περισσότερους. Θα σου πω 5 απλά πράγματα που μπορούν πραγματικά να αλλάξουν επίπεδο όχι μόνο τις ικανότητες αλλά και τα αποτελέσματά σου. Είναι πράγματα που προσωπικά τα ασκώ εδώ και πολλά χρόνια. Δεν τα γνώριζα εξαρχής, τα έμαθα στην πορεία μετά από πολύ κόπο. Όλοι οι εξαιρετικοί επαγγελματίες που γνώρισα ασκούσαν τουλάχιστον 2-3 από αυτά γι αυτό κατέληξα ότι είναι εκείνα που βοηθούν έναν επαγγελματία να γίνει πραγματικά καλύτερος. Πρόσθεσε σ΄αυτά τα 5 την ευρυμάθεια για την οποία σου είπα ήδη και είσαι σε καλό δρόμο.
Και τώρα που απέτυχες για άλλη μια φορά τι θα κάνεις; Θα κάτσεις εκεί στην γωνιά σου να μιζεριάζεις; Θα πάρεις τηλέφωνο την μάνα σου να κλαφτείς για την αδικία που σε πνίγει; Μήπως θα κρυφτείς επειδή τρέμεις να παραδεχτείς την αποτυχία σου μπροστά σ' αυτούς που μοιάζουν αυθεντίες στην ζωή σου; Θα πας να γίνεις κουρούμπελο σε κανα μπαρ; Θα γράψεις στο ημερολόγιό σου τι σκληρή που είναι η ζωή για σένα; Θα ανεβάσεις κανένα δακρύβρεχτο post στο facebook με καμμιά ηλίθια Κοελική ατάκα περί συμπαντικών δυνάμεων και όλη αυτή την αεριτζίδικη μπαρουφολογία; Θα πας σε κανα σεμινάριο θετικής ενέργειας να σου σιάξουν τα τσάκρα σου; Θα προσπαθήσεις να ξορκίσεις την αποτυχία με ορθολογισμό; Θα ξαπλώσεις στον καναπέ χαζεύοντας σκηνοθετημένα motivational βίντεο που φτιάχτηκαν για να χαϊδεύουν τα αυτιά των τεμπελχανάδων Απροσπάθητων της digital εποχής; Τι θα κάνεις, πες μου.
Κύριοι κεντρικοί σχεδιαστές με ύφος γραφείου τελετών και σηκωμένο φρύδι, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας να μου πουλήσετε τρόμο, πανικό και κατάθλιψη μασκαρεμένα πίσω από επιστημονικό ορθολογισμό, αλλά δεν θα πάρω. Δεν θα με τρομάξετε. Δεν θα με σταματήσετε. Δεν βλέπω την ώρα να γυρίσω στο γραφείο. Δεν θα με πτοήσουνε τα bodycounts του COVID στα δελτία τρόμου των 9. Δεν θα με φοβίσουν οι μάσκες, οι καραντίνες, τα δυο μέτρα απόσταση. Δεν θα μου χαλάσει τα σχέδια όλη η παραφιλολογία για στοχευμένα lockdowns «όπου χρειαστεί» και όλη η υπερδραματοποιημένη τρομο-τηλεθέαση που βγήκε μέσα από τα υγρά όνειρα των media. Δεν θα μου χαλάσετε την διάθεση. Δεν θα μπείτε στο μυαλό μου. Κάθε μέρα θα χω κέφια!
Η μικρή επιχείρηση είναι μια πολύ απλή οντότητα που βασίζεται σε διαχρονικές αρχές και βασικούς κανόνες. Δεν αλλάζει ο πυρήνας κάθε φορά που αλλάζει το εξωτερικό κέλυφος (μέσο, τεχνολογία, κοινό). Η ουσία ήταν και παραμένει το πως θα εξυπηρετηθεί τα μέγιστα ο πελάτης με το μικρότερο κόστος για τον παραγωγό. Αυτό είναι το στοίχημα και αυτόν τον σκοπό υπηρετεί πιστά η μικρή επιχείρηση. Κάθε τι που την βγάζει από αυτήν την απλότητά την βάζει σε μπελάδες. Κάθε τι που αλλάζει τις προτεραιότητές της θα την κάνει να αποτύχει. Κάθε εργαλείο λοιπόν που χρησιμοποιεί πρέπει να ενισχύει την ικανότητά της να παράγει αυτόνομα και να αυξάνει την αξία του πελάτη της. Στην εποχή του χορτασμού, των startups και του user experience η νέα επιχείρηση πρέπει να θυμηθεί 3 κανόνες επιχειρηματικής σκέψης.
Η μικρή επιχείρηση είναι το 93% της Ευρωπαϊκής και πάνω από το 97% της Ελληνικής αγοράς. Τα key findings του περσινού Ευρωπαϊκού annual report δείχνουν ότι τα μεγαλύτερο μέρος της αύξησης προστιθέμενης αξίας στην ΕΕ προέρχεται από μικροεπιχειρήσεις και μάλιστα από εκείνες που είναι χαμηλής έντασης γνώσης (έτσι, για να παθαίνουν εγκεφαλικά οι σταρτάπηδες)! Αυτό σημαίνει ότι στην ουσία η συντριπτική πλειοψηφία των καθημερινών εργασιών τριγύρω μας εκτελούνται από απλούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας, όχι από μεγαλο-μανατζαρέους και εντρεπρενούρηδες. Η ΕΕ εδώ και μερικά χρόνια τρέχει τα project microbusiness και microfinance επειδή δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια στην πραγματικότητα που λέει ότι η πολύ μικρή επιχείρηση είναι άλλο φρούτο από την μεσαία επιχείρηση (αυτά που γράφω εγώ από το 2016 δηλαδή), ότι αποτελεί τον κύριο πυρήνα της δυτικής οικονομίας και απαιτεί δικά της εργαλεία και διαχείριση. Και εδώ στα μέρη μας ακόμα κάποιοι «μεγάλοι» γκρινιάζουν ότι «κλαψ-λυγμ έχουμε πολλές μικρές επιχειρήσεις και δεν δημιουργούν προστιθέμενη αξία και το προϊόν κατακερματίζεται».
|
Το blog
Ένας συνεχής διάλογος με τον εαυτό μου για όσα έκανα λάθος και έμαθα και για κάποια που έκανα σωστά και κάτι απέδωσαν. Επιχειρηματικό ξεκίνημα με απλά λόγια, για απλούς ανθρώπους, μακριά από trends και με αρκετό χιούμορ. Basics only. Ο μάστοραςFreelancer, πολυπράγμων ιδιώτης, fan του Peter Drucker, αλλεργικός στο δημόσιο, τον κρατισμό, την ποζεριά και τον "θόρυβο". Πλήρωσα ακριβά για να καταλάβω ότι μόνο τα βασικά επιβιώνουν. Επικοινωνία:
45masters (παπάκι) mailbox (τελεία) org |