Στεκόμαστε μπροστά σε μια τεράστια αλλαγή στην αγορά. Δεν μπορεί να σταματάει η παγκόσμια παραγωγή για ένα χρόνο και να περιμένεις μετά ο κόσμος να είναι ίδιος. Δεν μπορεί να κατεβάζεις τον δυτικό άνθρωπο από το ταβάνι της αυτοπραγμάτωσης στο υπόγειο της ανασφάλειας και να περιμένεις ότι θα συνεχίσει να θέλει τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Το πρόβλημα δεν είναι η αλλαγή. Κάθε κομμάτι της αγοράς που φθείρεται ή σπάει, ανοίγει πόρτες και παράθυρα για τους μικρούς να χωθούν σε χαραμάδες και να ανατρέψουν τις δομές ή να φτιάξουν κάτι νέο. Πρόβλημα, επίσης, δεν είναι ούτε το πόσο μειώθηκε το ΑΕΠ, ούτε το πόσο αδειάσανε τα ταμεία των επιχειρήσεων. Αυτά όλα γιατρεύονται (με επιχειρείν όμως, όχι επιδοτήσεις). Το μοναδικό πρόβλημα στο οποίο καλείται να απαντήσει το επιχειρείν ανά πάσα ώρα και στιγμή είναι το ερώτημα: τι θα θέλει ο πελάτης αύριο; πως θα αλλάξει; τι θα θεωρεί αξία; Και δυστυχώς, σ' αυτή την περίοδο δημιουργικής καταστροφής, η μικρή επιχείρηση δεν έχει καλή πληροφόρηση για να απαντήσει αυτό το ερώτημα επειδή η αφήγηση ασχολείται με όλα τα τριγύρω εκτός από τον πελάτη.
