Και τώρα που απέτυχες για άλλη μια φορά τι θα κάνεις; Θα κάτσεις εκεί στην γωνιά σου να μιζεριάζεις; Θα πάρεις τηλέφωνο την μάνα σου να κλαφτείς για την αδικία που σε πνίγει; Μήπως θα κρυφτείς επειδή τρέμεις να παραδεχτείς την αποτυχία σου μπροστά σ' αυτούς που μοιάζουν αυθεντίες στην ζωή σου; Θα πας να γίνεις κουρούμπελο σε κανα μπαρ; Θα γράψεις στο ημερολόγιό σου τι σκληρή που είναι η ζωή για σένα; Θα ανεβάσεις κανένα δακρύβρεχτο post στο facebook με καμμιά ηλίθια Κοελική ατάκα περί συμπαντικών δυνάμεων και όλη αυτή την αεριτζίδικη μπαρουφολογία; Θα πας σε κανα σεμινάριο θετικής ενέργειας να σου σιάξουν τα τσάκρα σου; Θα προσπαθήσεις να ξορκίσεις την αποτυχία με ορθολογισμό; Θα ξαπλώσεις στον καναπέ χαζεύοντας σκηνοθετημένα motivational βίντεο που φτιάχτηκαν για να χαϊδεύουν τα αυτιά των τεμπελχανάδων Απροσπάθητων της digital εποχής; Τι θα κάνεις, πες μου.
Έριξες τα δίχτυα σου μια και δυο και τρεις και δεν έπιασες τίποτα. Έδωσες μάχες και τις έχασες όλες. Γέμισες σημάδια και πληγές και πίκρα και απογοήτευση. Περνάει ο καιρός κι εσύ ακόμα είσαι ατακτοποίητος, άφραγκος, ανεπιχείρητος, αποτυχημένος, δεν έχεις καμμιά κατάκτηση να δείξεις για τον εαυτό σου, δεν έχεις κανένα βάθρο, θρόνο ή τίτλο που σε ανακυρήσσει νικητή. Πάει η υπομονή. Πάνε οι αναλύσεις. Τέλειωσαν τα καύσιμα, πετάς με αναθυμιάσεις. Και κουράστηκες. Απόκαμες! Να όμως που είσαι ακόμα ζωντανός! Να που στέκεις ακόμα στα πόδια σου. Να που η αποτυχία, η αφραγκία, το διαζύγιο, η ασθένεια, η ανέχεια, η μοναξιά, δεν σε σκότωσαν ρε φίλε! Ο δράκος με τον οποίο πάλεψες ξανά και ξανά δεν σε έφαγε. Ακόμα εδώ είσαι. Ματωμένος αλλά όρθιος!
Και; τώρα τι γίνεται; Τι θα κάνεις; Θα ξαπλώσεις κάτω και θα περιμένεις το τέλος;
Θα κάθεσαι εκεί να χαζεύεις και να ξοδεύεις χρόνο που άλλοι θα σκότωναν για να χουν;
Θα περιμένεις το μάννα εξ ουρανού; Ή το σύμπαν να συνομωτήσει για πάρτη σου;
Νόμιζες ότι θα είναι εύκολα; Νόμιζες ότι όπως ήταν η ζωή του Γιαννάκη της γειτόνισας θα είναι κι η δική σου; Τότε γιατί δεν πήγες να κάτσεις στο σκαμνάκι του Γιαννάκη; Γιατί διάλεξες να διεκδικήσεις έναν θρόνο; Γιατί ανάμεσα στο Εύκολο και το Δύσκολο διάλεξες το Ακατόρθωτο; Γιατί νόμιζες ότι η επιτυχία θα ρχοτανε χωρίς να ξοδευτείς; Γιατί ξαφνιάζεσαι που σε στέγνωσε από οποιαδήποτε δύναμη είχες μέσα σου; Νόμιζες ότι η εποχή της digital ευκολίας θα φέρει την επιτυχία πιο γρήγορα; Νόμιζες ότι η ζωή δεν θα βρει άλλη μια ερώτηση δυσκολότερη από την απάντηση που έδωσες; Νόμιζες ότι μόνο εσύ υποφέρεις; Ότι μόνο εσύ όργωνες και έσπερνες τόσα χρόνια και δεν θέρισες ακόμα; Νόμιζες ότι μόνο εσύ ζεις την έρημο της ζωής σου, χωρίς ίσκιο, χωρίς νερό; Νομίζεις ότι μόνο εσύ θυσίασες κομμάτια του εαυτού σου και δεν ανταμοίφθηκες ακόμα; Έτσι νόμιζες;
Και; τώρα τι γίνεται; Τι θα κάνεις; Θα ξαπλώσεις κάτω και θα περιμένεις το τέλος;
Θα κάθεσαι εκεί να χαζεύεις και να ξοδεύεις χρόνο που άλλοι θα σκότωναν για να χουν;
Θα περιμένεις το μάννα εξ ουρανού; Ή το σύμπαν να συνομωτήσει για πάρτη σου;
Νόμιζες ότι θα είναι εύκολα; Νόμιζες ότι όπως ήταν η ζωή του Γιαννάκη της γειτόνισας θα είναι κι η δική σου; Τότε γιατί δεν πήγες να κάτσεις στο σκαμνάκι του Γιαννάκη; Γιατί διάλεξες να διεκδικήσεις έναν θρόνο; Γιατί ανάμεσα στο Εύκολο και το Δύσκολο διάλεξες το Ακατόρθωτο; Γιατί νόμιζες ότι η επιτυχία θα ρχοτανε χωρίς να ξοδευτείς; Γιατί ξαφνιάζεσαι που σε στέγνωσε από οποιαδήποτε δύναμη είχες μέσα σου; Νόμιζες ότι η εποχή της digital ευκολίας θα φέρει την επιτυχία πιο γρήγορα; Νόμιζες ότι η ζωή δεν θα βρει άλλη μια ερώτηση δυσκολότερη από την απάντηση που έδωσες; Νόμιζες ότι μόνο εσύ υποφέρεις; Ότι μόνο εσύ όργωνες και έσπερνες τόσα χρόνια και δεν θέρισες ακόμα; Νόμιζες ότι μόνο εσύ ζεις την έρημο της ζωής σου, χωρίς ίσκιο, χωρίς νερό; Νομίζεις ότι μόνο εσύ θυσίασες κομμάτια του εαυτού σου και δεν ανταμοίφθηκες ακόμα; Έτσι νόμιζες;
Κι όμως να που είσαι ακόμα ζωντανός!
Κι η έρημος δεν σε σκότωσε. Εκεί είσαι ακόμα και ψήνεσαι αλλά....ακόμα αναπνέεις ρε αδερφέ!
Τι θα κάνεις τώρα; Απάντησέ μου! Βρε άσε τα ψαγμένα, δεν είναι φιλοσοφικό ερώτημα.
Είναι 100% πρακτικό! Τι θα κάνεις τώρα που απόκαμες αλλά ακόμα στέκεσαι;
Θα γυρίσεις πίσω; Που; Πως; Με σκυμένο το κεφάλι; Θα παραδεχτείς την ήττα σου; Σε ποιον; Το αντέχεις αυτό; Αν το αντέχεις τι κλαίγεσαι τότε; Κι αν δέχεσαι την ήττα γιατί το ξεκίνησες εξαρχής;
Θα κρυφτείς για να γλείψεις τις πληγές σου; Θα περιμένεις το τέλος;
Δεν έχεις να κάνεις τίποτε άλλο παρά να συνεχίσεις! Δεν έχεις άλλο μέλλον, άλλη επιλογή.
Στο επέβαλε κανείς αυτός που διάλεξες; Όχι. Τότε γιατί πετάς τα όπλα κάτω;
Δεν έχεις άλλη δουλειά στην ζωή από το να παλεύεις μέχρι να θερίσεις τον κόπο σου.
Βρε με αίματα. με πληγές, με βρισίδια, με σημάδια, με μπαλωμένα δίχτυα...πάλη μέχρι τέλους!
Αφού ξεκίνησες αυτό τον δρόμο θα τον πας μέχρι τέρμα. Άλλες φορές τρέχοντας και άλλες κουτσαίνοντας. Αυτό δεν ήθελες; Αυτό δεν ζήτησες; Σου έφτανε το μικρό σκαμνάκι; Σου έφτανε η ασφάλεια του να ψαρεύεις από την στεριά; Όχι! Ήθελες τα μεγάλα τα ψαριά στα βαθιά. Ε δεν σου έδωσε ο Θεός τόσες δυνάμεις να αντέξεις μέχρι εδώ και μετά να γίνεις ρίψασπις. Δεν σου δωσε αυτόν τον δρόμο για να τον παρατήσεις. Αλλιώς θα είχε δώσει και τον δρόμο και τις δυνάμεις σε κάποιον άλλον κι εσύ θα ήσουν άλλος ένας δειλός στην ουρά των επιδομάτων. Είσαι φτιαγμένος για πίεση και στρες, όχι για καναπέ, πόζα και φραπέ. Και τα ψάρια που γράφουν το όνομά σου δεν τα πιασε κανείς ακόμα! Εσένα περιμένουνε! Αλλά δεν θα τα πιάσεις ποτέ αν κάθεσαι και κλαις την μοίρα σου δεμένος στο λιμάνι.
Τι θα κάνεις τώρα; Απάντησέ μου! Βρε άσε τα ψαγμένα, δεν είναι φιλοσοφικό ερώτημα.
Είναι 100% πρακτικό! Τι θα κάνεις τώρα που απόκαμες αλλά ακόμα στέκεσαι;
Θα γυρίσεις πίσω; Που; Πως; Με σκυμένο το κεφάλι; Θα παραδεχτείς την ήττα σου; Σε ποιον; Το αντέχεις αυτό; Αν το αντέχεις τι κλαίγεσαι τότε; Κι αν δέχεσαι την ήττα γιατί το ξεκίνησες εξαρχής;
Θα κρυφτείς για να γλείψεις τις πληγές σου; Θα περιμένεις το τέλος;
Δεν έχεις να κάνεις τίποτε άλλο παρά να συνεχίσεις! Δεν έχεις άλλο μέλλον, άλλη επιλογή.
Στο επέβαλε κανείς αυτός που διάλεξες; Όχι. Τότε γιατί πετάς τα όπλα κάτω;
Δεν έχεις άλλη δουλειά στην ζωή από το να παλεύεις μέχρι να θερίσεις τον κόπο σου.
Βρε με αίματα. με πληγές, με βρισίδια, με σημάδια, με μπαλωμένα δίχτυα...πάλη μέχρι τέλους!
Αφού ξεκίνησες αυτό τον δρόμο θα τον πας μέχρι τέρμα. Άλλες φορές τρέχοντας και άλλες κουτσαίνοντας. Αυτό δεν ήθελες; Αυτό δεν ζήτησες; Σου έφτανε το μικρό σκαμνάκι; Σου έφτανε η ασφάλεια του να ψαρεύεις από την στεριά; Όχι! Ήθελες τα μεγάλα τα ψαριά στα βαθιά. Ε δεν σου έδωσε ο Θεός τόσες δυνάμεις να αντέξεις μέχρι εδώ και μετά να γίνεις ρίψασπις. Δεν σου δωσε αυτόν τον δρόμο για να τον παρατήσεις. Αλλιώς θα είχε δώσει και τον δρόμο και τις δυνάμεις σε κάποιον άλλον κι εσύ θα ήσουν άλλος ένας δειλός στην ουρά των επιδομάτων. Είσαι φτιαγμένος για πίεση και στρες, όχι για καναπέ, πόζα και φραπέ. Και τα ψάρια που γράφουν το όνομά σου δεν τα πιασε κανείς ακόμα! Εσένα περιμένουνε! Αλλά δεν θα τα πιάσεις ποτέ αν κάθεσαι και κλαις την μοίρα σου δεμένος στο λιμάνι.
Ρίξε τα δίχτυα σου ξανά!
Ξανά και ξανά! Κάθε μέρα βγες στα βαθιά! Κάθε μέρα που σε βρίσκει ζωντανό είναι άλλη μια ευκαιρία να ψαρέψεις. Κάθε στιγμή που στέκεσαι όρθιος είναι μέρα για τρέξιμο, όχι για καθισιό. Κάθε αγρυπνία αποτυχίας & ξενύχτι απελπισίας είναι ο Μεγάλος που σου βγάζει τα στηρίγματα για να δυναμώσεις και να μπορείς να στέκεσαι τόσο ψηλά όσο ο θρόνος που του ζήτησες. Και κάθε ξημέρωμα που σε βρίσκει με τα μάτια ανοιχτά αυτός το στειλε για να σου πει "πάμε ξανά", σαν τον πατέρα που ξεσκονίζει τα γόνατα του παιδιού του μετά από κάθε πέσιμο. Κάθε μέρα που ξημερώνει κι αντικρύζεις όρθιος τον κόσμο έχεις να ρίξεις άλλη μια ζαριά. Ρίξ'την!
Αν έχεις χρόνο για να απελπιστείς, έχεις και για να ξανασχεδιάσεις.
Αν έχεις ενέργεια για να κλαφτείς, έχεις και για να ξανατολμήσεις.
Αν έχεις ανάσα για να παραπονεθείς, έχεις και για να ξαναπροσπαθήσεις.
Ό,τι έχεις μέσα σου είναι καύσιμο για να σε πάει εκεί που θες. Νομίζεις ότι ξέμεινες;
Αν τέλειωσε η βενζίνη, κάψε ξύλα. Κάψε λάστιχα. Στο είπα τόσες φορές, την "θετική ενέργεια" που νομίζει ότι είσαι καρτούν που το πατάει το τρένο κι αυτό αμέσως ξανασηκώνεται πέτα την από το παράθυρο. Είσαι άνθρωπος με ήττες, πίκρες και σιχτήρια. Κοίτα μέσα σου, βρες και κάψε κάθε τι τοξικό προκειμένου να ξαναπάρεις μπροστά και να πας εκεί που θες. Κάψ'τα όλα, μίσος, θυμό, οργή, απωθημένο, φόβο, ενοχή, απελπισία. Κάν'τα όλα προσάναμμα και μπουρλότο, δικά σου είναι έτσι κι αλλιώς. Κάψε την καλύβα για να χτίσεις το εξοχικό που ονειρεύτηκες. Κάνε τα άχρηστα χρήσιμα, ρίχτα όλα στην φωτιά, πάρε μπρος και ξανακάνε το άλμα! Ρίξε τα δίχτυα σου ξανά!!! Δεν είναι το τέλος αυτό. Δεν είσαι εσύ αυτός που κατέβασε το κεφάλι και κλαίει την μοίρα του. Δεν φτιάχτηκες έτσι. Έτσι σε κατάντησες εσύ! Ρίξε τα δίχτυα ξανά, μέχρι να ξοδευτείς εντελώς και να μην έχεις ανάσα μέσα σου ούτε για καληνύχτα. Κι όταν αποτύχεις πάλι, πήγαινε ξαναρίχ'τα. Ποια άλλη δουλειά έχεις να κάνεις καπετάνιε; Ο Οδυσσέας έκανε 10 χρόνια να νικήσει τους Τρώες κι άλλα 10 χρόνια να παλεύει με τα κύμματα. Κι όταν έφτασε σπίτι του δεν τον περίμενε καλοσώρισμα και αγκαλιές αλλά φονικό και ξεπάστρεμα κάθε ενός που νόμισε ότι ο νοικοκύρης παράτησε το σπίτι του.
Μην παρατάς το σπίτι σου. Πήγαινε πάρε τον θρόνο σου. Τάισε την οικογένειά σου.
Ρίξε ξανά τα δίχτυα σου. Μέχρι τέλους. Τέλειωσε αυτό που ξεκίνησες.
Αν έχεις χρόνο για να απελπιστείς, έχεις και για να ξανασχεδιάσεις.
Αν έχεις ενέργεια για να κλαφτείς, έχεις και για να ξανατολμήσεις.
Αν έχεις ανάσα για να παραπονεθείς, έχεις και για να ξαναπροσπαθήσεις.
Ό,τι έχεις μέσα σου είναι καύσιμο για να σε πάει εκεί που θες. Νομίζεις ότι ξέμεινες;
Αν τέλειωσε η βενζίνη, κάψε ξύλα. Κάψε λάστιχα. Στο είπα τόσες φορές, την "θετική ενέργεια" που νομίζει ότι είσαι καρτούν που το πατάει το τρένο κι αυτό αμέσως ξανασηκώνεται πέτα την από το παράθυρο. Είσαι άνθρωπος με ήττες, πίκρες και σιχτήρια. Κοίτα μέσα σου, βρες και κάψε κάθε τι τοξικό προκειμένου να ξαναπάρεις μπροστά και να πας εκεί που θες. Κάψ'τα όλα, μίσος, θυμό, οργή, απωθημένο, φόβο, ενοχή, απελπισία. Κάν'τα όλα προσάναμμα και μπουρλότο, δικά σου είναι έτσι κι αλλιώς. Κάψε την καλύβα για να χτίσεις το εξοχικό που ονειρεύτηκες. Κάνε τα άχρηστα χρήσιμα, ρίχτα όλα στην φωτιά, πάρε μπρος και ξανακάνε το άλμα! Ρίξε τα δίχτυα σου ξανά!!! Δεν είναι το τέλος αυτό. Δεν είσαι εσύ αυτός που κατέβασε το κεφάλι και κλαίει την μοίρα του. Δεν φτιάχτηκες έτσι. Έτσι σε κατάντησες εσύ! Ρίξε τα δίχτυα ξανά, μέχρι να ξοδευτείς εντελώς και να μην έχεις ανάσα μέσα σου ούτε για καληνύχτα. Κι όταν αποτύχεις πάλι, πήγαινε ξαναρίχ'τα. Ποια άλλη δουλειά έχεις να κάνεις καπετάνιε; Ο Οδυσσέας έκανε 10 χρόνια να νικήσει τους Τρώες κι άλλα 10 χρόνια να παλεύει με τα κύμματα. Κι όταν έφτασε σπίτι του δεν τον περίμενε καλοσώρισμα και αγκαλιές αλλά φονικό και ξεπάστρεμα κάθε ενός που νόμισε ότι ο νοικοκύρης παράτησε το σπίτι του.
Μην παρατάς το σπίτι σου. Πήγαινε πάρε τον θρόνο σου. Τάισε την οικογένειά σου.
Ρίξε ξανά τα δίχτυα σου. Μέχρι τέλους. Τέλειωσε αυτό που ξεκίνησες.
"Οταν δε έπαυσε να ομιλή, είπε στον Σιμωνα· “ξαναφέρε το πλοίον πάλιν εις τα ανοικτά της λίμνης και ρίξτε τα δίκτυά σας για ψάρεμα”. Και αποκριθείς ο Σιμων του είπε· “διδάσκαλε, όλην την νύκτα εκοπιάσαμε ρίχνοντες τα δίκτυα και δεν επιάσαμε τίποτε. Αλλά, θα υπακούσω στον λόγον σου και θα ρίξω το δίκτυ". Και αφού έκαμαν τούτο, έκλεισαν πολύ πλήθος ιχθύων· ήρχισε δε να σχίζεται το δίκτυον από το πολύ βάρος. Και επροσκάλεσαν με νεύματα τους συνεταίρους των, που ήσαν στο αλλο πλοίον, να έλθουν, δια να πιάσουν μαζή με αυτούς τα δίκτυα με τα ψάρια. Και εκείνοι ήλθαν και εγέμισαν και τα δύο πλοία τόσον πολύ, ώστε εκινδύνευσαν να βυθισθούν." - Κατά Λουκάν, ε' 1-11
Η παραβολή των διχτύων διαβάζεται κάθε πρώτη Κυριακή του Λουκά, μήνα Σεπτέμβριο...όταν ο κόσμος ξεκινάει άλλη μια νέα περίοδο προσπαθειών, φόβου, αμφιβολίας και ελπίδας για το καλύτερο.
Η παραβολή των διχτύων διαβάζεται κάθε πρώτη Κυριακή του Λουκά, μήνα Σεπτέμβριο...όταν ο κόσμος ξεκινάει άλλη μια νέα περίοδο προσπαθειών, φόβου, αμφιβολίας και ελπίδας για το καλύτερο.
