Η Επιτυχία ξεκινάει με το να γίνεσαι καλύτερος κάθε μέρα. Κάθε μέρα καλύτερος από χτες. Κάθε μέρα να αντέχεις τα λάθη σου, να μαθαίνεις από αυτά, να δοκιμάζεις καινούριους τρόπους, να μην μιζεριάζεις και μικραίνεις με τις ήττες, να μην χάνεσαι μέσα στα "θέλω" των άλλων, να μην στριμώχνεσαι στα αυθαίρετα πρότυπα που τσουβαλιάζουν όλο τον κόσμο μαζί ώστε οι παραιτημένοι να νιώθουν καλύτερα με την δειλία τους και οι τυχεροί να βαφτίζουν ικανότητα την ευκολία τους. Η Επιτυχία τελειώνει με το να μην χάνεις το μέσα σου. Να μη χάσεις τον εαυτό σου σε όλη αυτή την προσωπική Οδύσσεια. Να μην σου κοστίσει έναν άλλο εαυτό, ένα ζόρι αβάσταχτο, ένα ψυχαναγκασμό, ένα χρέος σε έναν αόρατο δυνάστη της ζωής σου.
Εάν τα καταλαβαίνεις όλα αυτά τότε είναι εύκολο να καταλάβεις ότι...
Εάν τα καταλαβαίνεις όλα αυτά τότε είναι εύκολο να καταλάβεις ότι...
...ο δρόμος προς την Επιτυχία είναι αργός και βαρετός.
Επειδή κάθε μέρα πρέπει να ασκείς τις ίδιες Αρχές. Τα ίδια basics.
Να δίνεις τις ίδιες μάχες. Να χάνεις λιγότερο. Να μην τα παρατάς.
Να μην απελπίζεσαι. Να μην παραδίνεσαι στο εύκολο. Να αντέχεις την μοναξιά στις ήσυχες νίκες. Και το ξεφωνητό στις ήττες.
Να μην κάνεις εκπτώσεις στις αξίες σου.
Αυτά όμως είναι δύσκολα πράγματα. Επειδή ο κόσμος θέλει δράμα. Θέλει μόνο νίκες, Θέλει οι ήττες να μην πονάνε, να κρατάνε ελάχιστα και να φέρνουν πολλαπλάσια ωφέλη και τεράστια καταξίωση με πολλή φασαρία! Θέλει ένταση. Θέλει το κινηματογραφικό, το φανταιζί, το μυθιστόρημα. Γι αυτό αντιγράφει τους Kardashian αυτού του κόσμου. Γι αυτό συναινεί σε ισοπεδωτικά μοντέλα και ιδρυματικές μεθόδους. Γιατί δεν αντέχει την μικρή ζωή, τις κρυφές μάχες, τον καθημερινό αγώνα, την χιλιοστή προσπάθεια για το Όνειρο. Δεν αντέχει τα σημάδια. Θέλει να ναι πάντα φρέσκος, πάντα σένιος. Ατσαλάκωτος. Τα θέλει όλα φανταχτερά. Εύκολα και γρήγορα. Φασαριατζίδικα. Πιασιάρικα. Ακόμα και η Αποτυχία πρέπει να γίνει τοτέμ ώστε να χορεύει ο άνθρωπος θριαμβευτικά τριγύρω της. Δεν μπορεί ούτε την αποτυχία του να σιωπήσει, ούτε τα λάθη του να δεχτεί. Όλα πρέπει να υπηρετήσουν το "εγώ" του. Όπως στο facebook και στο Instagram. Πόζα, κλικ, σέλφι, ανέβασμα, share, like.....είδωλο. Φρεσκοβαμένη σκουριά. Νέα μέτρα και σταθμά για την νέα γενιά ατσαλάκωτων φωτοσοπημένων. Εγώ ο entrepreneur, εγώ ο κονομημένος. εγώ ο πετυχημένος, εγώ ο ευτυχισμένος, εγώ ο κούκλος, εγώ η fit γκόμενα, εγώ η σούπερ μαμα/καριερίστα...παντού ο Μέγας Εγώ! Και πουθενά εγώ ο φουκαράς, εγώ ο μικρομεσαίος, εγώ ο σακατεμένος, εγώ ο χρεωκοπημένος, εγώ ο "φοβάμαι", εγώ ο "δεν ξέρω", εγώ ο "παλεύω", εγώ ο ατακτοποίητος....ο μικρός εγώ. Έλα όμως που όλοι θέλουν να προσκυνήσουν την εικόνα του Άλλου. Να την αντιγράψουν. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το αν ο "άλλος" πονάει, υποκρίνεται ή απλά πούλησε την ψυχή του για να πάρει τα 15 λεπτά δημοσιότητας. Μοιάζει πετυχημένος; Ε τότε αυτό κοπιάρουν όλοι...
Να δίνεις τις ίδιες μάχες. Να χάνεις λιγότερο. Να μην τα παρατάς.
Να μην απελπίζεσαι. Να μην παραδίνεσαι στο εύκολο. Να αντέχεις την μοναξιά στις ήσυχες νίκες. Και το ξεφωνητό στις ήττες.
Να μην κάνεις εκπτώσεις στις αξίες σου.
Αυτά όμως είναι δύσκολα πράγματα. Επειδή ο κόσμος θέλει δράμα. Θέλει μόνο νίκες, Θέλει οι ήττες να μην πονάνε, να κρατάνε ελάχιστα και να φέρνουν πολλαπλάσια ωφέλη και τεράστια καταξίωση με πολλή φασαρία! Θέλει ένταση. Θέλει το κινηματογραφικό, το φανταιζί, το μυθιστόρημα. Γι αυτό αντιγράφει τους Kardashian αυτού του κόσμου. Γι αυτό συναινεί σε ισοπεδωτικά μοντέλα και ιδρυματικές μεθόδους. Γιατί δεν αντέχει την μικρή ζωή, τις κρυφές μάχες, τον καθημερινό αγώνα, την χιλιοστή προσπάθεια για το Όνειρο. Δεν αντέχει τα σημάδια. Θέλει να ναι πάντα φρέσκος, πάντα σένιος. Ατσαλάκωτος. Τα θέλει όλα φανταχτερά. Εύκολα και γρήγορα. Φασαριατζίδικα. Πιασιάρικα. Ακόμα και η Αποτυχία πρέπει να γίνει τοτέμ ώστε να χορεύει ο άνθρωπος θριαμβευτικά τριγύρω της. Δεν μπορεί ούτε την αποτυχία του να σιωπήσει, ούτε τα λάθη του να δεχτεί. Όλα πρέπει να υπηρετήσουν το "εγώ" του. Όπως στο facebook και στο Instagram. Πόζα, κλικ, σέλφι, ανέβασμα, share, like.....είδωλο. Φρεσκοβαμένη σκουριά. Νέα μέτρα και σταθμά για την νέα γενιά ατσαλάκωτων φωτοσοπημένων. Εγώ ο entrepreneur, εγώ ο κονομημένος. εγώ ο πετυχημένος, εγώ ο ευτυχισμένος, εγώ ο κούκλος, εγώ η fit γκόμενα, εγώ η σούπερ μαμα/καριερίστα...παντού ο Μέγας Εγώ! Και πουθενά εγώ ο φουκαράς, εγώ ο μικρομεσαίος, εγώ ο σακατεμένος, εγώ ο χρεωκοπημένος, εγώ ο "φοβάμαι", εγώ ο "δεν ξέρω", εγώ ο "παλεύω", εγώ ο ατακτοποίητος....ο μικρός εγώ. Έλα όμως που όλοι θέλουν να προσκυνήσουν την εικόνα του Άλλου. Να την αντιγράψουν. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το αν ο "άλλος" πονάει, υποκρίνεται ή απλά πούλησε την ψυχή του για να πάρει τα 15 λεπτά δημοσιότητας. Μοιάζει πετυχημένος; Ε τότε αυτό κοπιάρουν όλοι...
Εμείς προτιμήσαμε το παραμύθι.
Η εύκολη και γρήγορη επιτυχία νίκησε κατά κράτος την Λογική και το Κριτήριο παντού γύρω μας. Ενώ τα παιδιά της προηγούμενης γενιάς στιβάζονταν μαζικά στα πανεπιστήμια για να "γίνουν κάτι στην ζωή τους" σπουδάζοντας πράγματα άχρηστα ή ασύμβατα με τις δυνατότητές τους, οι γονείς προσκυνούσαν τον τύπο που δεν κωλώνει μπροστά σε τίποτα και τα status symbols που τον βάφτιζαν "πετυχημένο". Το αμάλγαμα ενός καταφερτζή και ενός βολεμένου που προβάλαμε σαν κοινά αποδεκτό είδωλο για να το προσκυνήσουν όλοι. Ένα καθολικό πρότυπο "πετυχημένου" ανθρώπου, που -περιέργως- τα καταφέρνει με την λιγότερη προσπάθεια, που τα "βολεύει", που πάντα αναγνωρίζεται και μπροστά στο μέτρο του λυγάνε όλα τα γόνατα.
Τι πειράζει αν ο τύπος ήταν διορισμένος; Τι πειράζει αν αποδείχτηκε φεύτικο το πτυχίο του; Τι πειράζει αν οι μπίζνες του ήταν του κράτους, του daddy, του κόμματος; Τι πειράζει αν ο τύπος αυτός δεν είχε καμμιά αναστολή και κανένα μέτρο; Τι πειράζει που ο τύπος αυτός μας κατέστρεψε; Φαινόταν πετυχημένος; Αυτό μας ένοιαζε! Δώστου τα πάντα και γίνε σαν αυτόν. Αυτός ήταν το μέτρο. Τα άλλα όλα ήταν περιττά. Ούτε λόγος λοιπόν για υπομονή, αρχές, ήττες, διόρθωση, επιμονή, χαρακτήρα. Πάνε αυτά. Δεν τα θέλαμε. Αποφασίσαμε ότι το δημόσιο μας ανήκε, ότι εκεί θα βρίσκαμε όλοι την Επιτυχία.
Αποφασίσαμε ότι το όνειρο της σύνταξης στα 45 ήταν προτιμότερο από την επιχειρηματικότητα. Αποφασίσαμε ότι το κράτος πρέπει να ορίζει με κάθε λεπτομέρεια την κοινωνία και την οικονομία και οι καλύτεροι για να το κάνουν αυτό είναι οι διορισμένοι, οι συνδικαλιστές, οι γραφειοκράτες.
Ότι το χρηματιστήριο, οι αρπαχτές, το τηλε-ξεβράκωμα, οι εργολαβίες, τα διακοποδάνεια, ήταν τρόποι πολύ κοντύτερα στην Επιτυχία από ότι ήταν η μάχη στον ιδιωτικό στίβο.
Είδαμε όλοι πλέον σε ποιο γκρεμό μας έφτασε αυτή η φοβερή μεζούρα επιτυχίας... έτσι;;
Τι πειράζει αν ο τύπος ήταν διορισμένος; Τι πειράζει αν αποδείχτηκε φεύτικο το πτυχίο του; Τι πειράζει αν οι μπίζνες του ήταν του κράτους, του daddy, του κόμματος; Τι πειράζει αν ο τύπος αυτός δεν είχε καμμιά αναστολή και κανένα μέτρο; Τι πειράζει που ο τύπος αυτός μας κατέστρεψε; Φαινόταν πετυχημένος; Αυτό μας ένοιαζε! Δώστου τα πάντα και γίνε σαν αυτόν. Αυτός ήταν το μέτρο. Τα άλλα όλα ήταν περιττά. Ούτε λόγος λοιπόν για υπομονή, αρχές, ήττες, διόρθωση, επιμονή, χαρακτήρα. Πάνε αυτά. Δεν τα θέλαμε. Αποφασίσαμε ότι το δημόσιο μας ανήκε, ότι εκεί θα βρίσκαμε όλοι την Επιτυχία.
Αποφασίσαμε ότι το όνειρο της σύνταξης στα 45 ήταν προτιμότερο από την επιχειρηματικότητα. Αποφασίσαμε ότι το κράτος πρέπει να ορίζει με κάθε λεπτομέρεια την κοινωνία και την οικονομία και οι καλύτεροι για να το κάνουν αυτό είναι οι διορισμένοι, οι συνδικαλιστές, οι γραφειοκράτες.
Ότι το χρηματιστήριο, οι αρπαχτές, το τηλε-ξεβράκωμα, οι εργολαβίες, τα διακοποδάνεια, ήταν τρόποι πολύ κοντύτερα στην Επιτυχία από ότι ήταν η μάχη στον ιδιωτικό στίβο.
Είδαμε όλοι πλέον σε ποιο γκρεμό μας έφτασε αυτή η φοβερή μεζούρα επιτυχίας... έτσι;;
Μα το παραμύθι δεν τελειώνει ποτέ...
Η σημερινή γενιά φαίνεται να βρήκε στο πρότυπο του entrepreneur, στην τεχνολογία και τα startups την δικιά της Γη της Επαγγελίας και τρέχει να αντιγράψει τον Ζούκερμπεργκ και το overnight success. Κυνηγάνε την Μεγάλη Ιδέα. Το project που θα αλλάξει τον κόσμο!!! CEO's από τα 25 και retired από τα 30! Το όνειρο του να τους εξαγοράσει ένα πλούσιο fund. Ονειρεύονται είδωλα και ακολουθούν την χρυσόσκονη, το 1 στα 100. Δεν τους κάνουν τα υπόλοιπα 99 απτά καθημερινά παραδείγματα ανθρώπων που τα κατάφεραν μέσα από απλές επιχειρήσεις, μικρές νίκες, αθόρυβα projects. Δεν τους κάνουν τα απλά business, όοοχι πρέπει να σώσουν τον κόσμο. Δεν τους κάνει η πρωτογενής παραγωγή, η μεταποίηση, τα εργοστάσια, όοοχι αυτοί θέλουν να πληρώνονται ένα σκασμό λεφτά για να φτιάξουν άλλο ένα delivery app, ευτυχισμένοι μέσα στο matrix τους.
Δεν λείπουν τα είδωλα και τα τοτέμ της ματαιοδοξίας από καμμιά γενιά.
Δεν λείπουν "μέντορες" πρόθυμοι να την οδηγήσουν στο νέο πυρετό του χρυσού.
Όση τεχνολογία, καινοτομία, social media και engagement κι αν έχουμε δεν λέει να αναβαθμισθεί η ατομικότητα. Όσο πιο πολύ "ακολουθείς", τόσο βαθύτερα ομογενοποιείσαι στα μέτρα των άλλων.
Ένας συνεχόμενος πύργος της Βαβέλ χτισμένος από ανασφάλεια και μεγαλομανία και κανένα χώρο για αναθεώρηση, για προσωπικότητα και ατομικό κριτήριο.
Δεν λείπουν τα είδωλα και τα τοτέμ της ματαιοδοξίας από καμμιά γενιά.
Δεν λείπουν "μέντορες" πρόθυμοι να την οδηγήσουν στο νέο πυρετό του χρυσού.
Όση τεχνολογία, καινοτομία, social media και engagement κι αν έχουμε δεν λέει να αναβαθμισθεί η ατομικότητα. Όσο πιο πολύ "ακολουθείς", τόσο βαθύτερα ομογενοποιείσαι στα μέτρα των άλλων.
Ένας συνεχόμενος πύργος της Βαβέλ χτισμένος από ανασφάλεια και μεγαλομανία και κανένα χώρο για αναθεώρηση, για προσωπικότητα και ατομικό κριτήριο.
Εσύ πρέπει να ορίσεις τον εαυτό σου και το μέτρο σου.
Η Επιτυχία θα ακολουθήσει. Πρώτα πρέπει να βρεις το βήμα σου. Στα είπα εξαρχής. To blog αυτό ξεκίνησε υπογραμμίζοντας την Ζώνη Άνεσης και την Απόδραση. Σου είπα να παρατηρείς τα πάντα, να εκτιμάς τον χρόνο σου, να απομονώνεσαι από το θόρυβο του πλήθους. Σου είπα για επιβίωση μέσα στην κρίση. Για υπεροχή και κίνητρο. Σου πρότεινα τρόπους για να νικάς την αναποφασιστικότητα και την αναβλητικότητα. Σου είπα και για την αυτογνωσία. Σου δείχνω πως να διαχωρίζεις τον εαυτό σου μέσα στον θόρυβο! Έχω κι άλλα να σου πω, αρκεί να θες να βρεις το δικό σου βήμα. Πριν κάνεις business, μάθε ποιος είσαι. Ούτε η Επιτυχία, ούτε η Ευτυχία έρχονται εκεί που δεν ανήκεις. Αγνόησε λοιπόν όλα τα status symbols που απαιτούν να τα προσκυνήσεις και όλα τα trends που θέλουν να σε κάνουν φωτοκόπια. Φύγε μακριά από τα μέτρα των άλλων. Κράτα καθαρό μέσα σου ό,τι επιθύμησες να φτάσεις. Τα ίχνη της Επιτυχίας είναι τα σημάδια του αγώνα. Όχι τα τρόπαια! Τα τρόπαια και τα αποτελέσματα εξαγοράζονται εύκολα από τους άμαχους "πετυχημένους" που επιβάλουν απάνθρωπες μεζούρες.... τα σημάδια ποτέ. Τα σημάδια κερδίζονται στην μάχη. Κάθε μέρα λίγο καλύτερος από χτες. Μόνο αυτό ελέγχουμε πραγματικά. Βρες λοιπόν ποιος είσαι. Και ποια είναι η μάχη σου.
