A Change of Seasons
Υπάρχει ένα και μοναδικό νόμισμα στον κόσμο που χει αξία αδιαπραγμάτευτη και αδιαμφισβήτητη. Αξία που δεν εξαρτάται από οποιαδήποτε αλλαγή στις "αγορές" και τα χρηματιστήρια, που ο πληθωρισμός δεν το αγγίζει, που κανείς δεν μπορεί να "μοχλεύσει", που δεν μπορείς να το αγοράσεις και να το πουλήσεις και που ποτέ δεν ξέρεις πόσο ακριβώς σου χει απομείνει. Ένα νόμισμα που ποτέ δεν χάνει την αξία του και δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που δεν θα ήθελε λίγο ακόμα από αυτό. Τίποτε δεν κοστίζει όσο αυτό και τίποτε δεν το αναπληρώνει. Με αυτό το νόμισμα πληρώνουμε όλες μας τις επιλογές στην ζωή. Αυτό το νόμισμα είναι ο Χρόνος.
Μπορείς να το επενδύσεις σωστά ή να το σπαταλήσεις. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει. Ούτε υπάρχει κατάλληλο timing, είναι απλά ένα ψέμμα που λέμε στον εαυτό μας για να αναβάλουμε επ' αόριστον εκείνο που δεν θέλουμε να κάνουμε. Μπορείς να αφήσεις τον χρόνο να περνάει αλλά για να περνάει δημιουργικά θα πρέπει να του επισυνάψεις ένα σκοπό, ένα νόημα. Αλλιώς τον ξοδεύεις αλόγιστα.Τις περισσότερες φορές ο χρόνος ο ίδιος δείχνει αν τον χρησιμοποιήσαμε σωστά ή τον σπαταλήσαμε. Άλλες φορές έχεις τα αποτελέσματα που ήθελες, άλλες πάλι όχι. Πολλές φορές μέσα στις αποτυχίες και τις καθυστερήσεις πρέπει να δεις τι ωφελήθηκες μέσα σε όλη αυτή την προσπάθεια. Πρέπει να περιμένεις για να δεις όχι μόνο τα αποτελέσματα αλλά και την πορεία της προσπάθειάς σου. Να δεις πως σε άλλαξε όλο αυτό σαν άνθρωπο. Να κάνεις υπομονή... Φοβερό πράγμα να ζητήσεις από ανθρώπους σήμερα όπου όλα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Φοβερό πράγμα να λες σε κάποιον να μην χάσει τον εαυτό του μέσα στο κυνήγι του αποτελέσματος.
Στην χώρα που ζούμε αποδεκτό αποτέλεσμα είναι μόνο "αυτό που κάνουν όλοι". Η δουλίτσα, το μεροκάματο, το δημόσιο, το ασφαλές. Γι αυτό όταν επενδύεις τον χρόνο σου σε κάτι διαφορετικό μοιάζει σαν να τον χάνεις. Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι αναγνωρίζουν μόνο ότι προσφέρει ασφάλεια. Έγιναν βιαστικοί και κυνικοί και κρίνουν τα πάντα από το αποτέλεσμα και μόνο, διατηρώντας το δικαίωμα της αμφιβολίας μόνο για τον εαυτό τους. Επειδή δεν υπάρχει ιεραρχία ικανοτήτων να προβάλει σταθερά πρότυπα και υγιή συγκρίσιμα μεγέθη. Επειδή ούτε κριτήριο υπάρχει, ούτε υγιής αγορά για να σε "μετρήσει", να σε κατευθύνει, να αξιοποιήσει αυτά που προσπαθείς να μάθεις. Και φυσικά κανείς δεν χάνει την ευκαιρία να κανιβαλίζει τις φιλοδοξίες ανθρώπων που επενδύουν τον χρόνο τους διαφορετικά απλά και μόνο επειδή δεν μοιάζουν με αυτά που κάνουν οι πολλοί. Ό,τι ξεφεύγει από την πεπατημένη του "βολέματος" είναι χάσιμο χρόνου για τον νεοέλληνα. Και δυστυχώς, τις περισσότερες φορές οι μεγαλύτεροι υπονομευτές των προσπαθειών μας είναι οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι. Οι οποίοι μας παροτρύνουν να κάνουμε κάτι "χρήσιμο" με τον χρόνο μας αδιαφορώντας αν αυτό το "χρήσιμο" σκοτώνει κάθε χάρισμα μέσα μας.
Στην χώρα που ζούμε αποδεκτό αποτέλεσμα είναι μόνο "αυτό που κάνουν όλοι". Η δουλίτσα, το μεροκάματο, το δημόσιο, το ασφαλές. Γι αυτό όταν επενδύεις τον χρόνο σου σε κάτι διαφορετικό μοιάζει σαν να τον χάνεις. Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι αναγνωρίζουν μόνο ότι προσφέρει ασφάλεια. Έγιναν βιαστικοί και κυνικοί και κρίνουν τα πάντα από το αποτέλεσμα και μόνο, διατηρώντας το δικαίωμα της αμφιβολίας μόνο για τον εαυτό τους. Επειδή δεν υπάρχει ιεραρχία ικανοτήτων να προβάλει σταθερά πρότυπα και υγιή συγκρίσιμα μεγέθη. Επειδή ούτε κριτήριο υπάρχει, ούτε υγιής αγορά για να σε "μετρήσει", να σε κατευθύνει, να αξιοποιήσει αυτά που προσπαθείς να μάθεις. Και φυσικά κανείς δεν χάνει την ευκαιρία να κανιβαλίζει τις φιλοδοξίες ανθρώπων που επενδύουν τον χρόνο τους διαφορετικά απλά και μόνο επειδή δεν μοιάζουν με αυτά που κάνουν οι πολλοί. Ό,τι ξεφεύγει από την πεπατημένη του "βολέματος" είναι χάσιμο χρόνου για τον νεοέλληνα. Και δυστυχώς, τις περισσότερες φορές οι μεγαλύτεροι υπονομευτές των προσπαθειών μας είναι οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι. Οι οποίοι μας παροτρύνουν να κάνουμε κάτι "χρήσιμο" με τον χρόνο μας αδιαφορώντας αν αυτό το "χρήσιμο" σκοτώνει κάθε χάρισμα μέσα μας.
Μερικές φορές φαίνεται ότι κι εμείς αδιαφορούμε για όλα αυτά.
Γιατί όλοι μας ανεξαιρέτως συμπεριφερόμαστε σαν να έχουμε άπλετο χρόνο να αναβάλουμε τις αποφάσεις μας, να αλλάξουμε επιλογές, να πισωγυρίσουμε, να τεμπελιάσουμε, να αναζητήσουμε πραγματικές λύσεις σε ανύπαρκτα προβλήματα ή ανόητες απαντήσεις σε πραγματικά ερωτήματα, να μπερδέψουμε το σημαντικό με το ασήμαντο, να καθυστερήσουμε την ευτυχία μας επειδή "δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα", να προσπερνάμε ευκαιρίες από φόβο, να μαθαίνουμε άχρηστα πράγματα, να επιλέγουμε πράγματα που ευχαριστούν άλλους και όχι εμάς, να ζούμε μια ζωή διαφορετική από ότι πραγματικά θέλουμε. Να γινόμαστε αρεστοί και αποδεκτοί και "ταιριαστοί" αντί για δημιουργικοί, μοναδικοί και ευτυχισμένοι. Είναι η αρρωστημένη πλευρά του να "ανήκεις" και να γίνεσαι αποδεκτός ακόμα κι από ανθρώπους που δεν έχουν καμμία σχέση με σένα κι αυτά που θες στην ζωή σου...αρκεί να μην απομονωθείς. Κάτι δηλαδή που ανήκει στο επίπεδο της κοινωνικής επιβίωσης εμείς το ξεχειλώσαμε και το επιβάλαμε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας ακόμα κι αν δεν υφίσταται ο φόβος του παρία. Σπαταλάμε λοιπόν χρόνο όλοι μας με πράγματα που δεν μας αφορούν, με δουλειές που δεν μας ταιριάζουν, με σπουδές που δεν έχουν καμμία σχέση με τον χαρακτήρα μας, Σπαταλάμε χρόνο κάνοντας κάτι που ευχαριστεί κάποιον άλλον (από ανάγκη ή δειλία ή αποδοχή). Και κολυμπάμε στην άγνοια για το τι χρειάζεται για να μάθεις τι είναι αυτό που θέλεις και τι χρειάζεται για να το κάνεις.
Ό,τι κάνεις που δεν έχει στόχο να σε κάνει μια καλύτερη εκδοχή
του εαυτού σου είναι χάσιμο χρόνου.
Όταν σπουδάζεις κάτι που δεν σου ταιριάζει σπαταλάς χρόνο. Όταν δουλεύεις σε κάτι που σε κάνει μίζερο σπαταλάς χρόνο. Όταν ακολουθείς τον όχλο από φόβο μην μείνεις άνεργος (και αζευγάρωτος) τότε σπαταλάς χρόνο. Όταν φοβάσαι συνεχώς χωρίς να προσπαθείς να καταλάβεις τότε σπαταλάς τον χρόνο σου. Όταν αναβάλεις επ' αόριστον επειδή θεωρείς ότι "δεν είσαι έτοιμος ακόμα" τότε σπαταλάς τον χρόνο σου και λες ψέμματα στον εαυτό σου. Όταν κάνεις μόνο τα απολύτως απαραίτητα για να περνάει ο καιρός τότε ο καιρός θα περάσει κι εσύ θα χεις μείνει ίδιος... και γηραιότερος. Όταν προσπαθείς να καταπιέσεις τα όνειρα και την ευτυχία σου για να ικανοποιήσεις τα κριτήρια και να κερδίσεις την αποδοχή κάποιου άλλου τότε σπαταλάς τον χρόνο που σου δόθηκε σ'αυτή την ζωή. Τον δικό σου χρόνο, όχι κάποιου άλλου. Τον δικό σου χρόνο σπαταλάς! Το μοναδικό νόμισμα που έχεις για να "αγοράσεις" ευτυχία. Κατάλαβες τι κάνεις....; Θες να το αλλάξεις αυτό; Θες να το διορθώσεις; Γίνεται. Όσο χρόνο και να έχασες, γίνεται. Όσο συνεχίζεις να ξυπνάς το πρωί και να πατάς στα πόδια σου γίνεται. Όσο το μυαλό σου συνεχίζει να δουλεύει και δεν έγινε κιμάς από την καφρίλα της μαζικής ομογενοποίησης σε όλο και χαμηλότερα στάνταρ, γίνεται. Όσο ακόμα θυμάσαι όνειρα και φιλοδοξίες που είχες πριν σε παρασύρει η νεοελληνική λαίλαπα του βολέματος και της "σιγουράντζας", γίνεται. Αλλά πρέπει να αλλάξεις. Πρέπει να μάθεις δυο βασικά πράγματα. Πως να παρατηρείς τα πάντα. Και πως να απομονώνεσαι.
Θα στα πω στην πορεία.
Θα στα πω στην πορεία.
