
Όταν ήμασταν μικροί και μας ρωτούσαν "τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;" οι απαντήσεις ήταν αφάνταστα δημιουργικές. Δεν υπάρχει όριο στην φαντασία του παιδιού όταν του ζητάνε να φαντασθεί το μέλλον, τις δυνατότητές του, την ικανότητά του να κάνει το απίθανο, το ακατόρθωτο. Λίγο αργότερα, στην πρώτη νεότητα, οι επιλογές μειώθηκαν δραματικά. Ήρθε η λογική (των δειλών) σαν μπουνιά στο στομάχι. Ήρθε ο φόβος (των παραιτημένων) σαν εφιάλτης αντί για όνειρο. Άρχισε το indoctrination από την οικογένεια και τον "περίγυρο". Το όνειρο του δημοσίου, της "δουλίτσας", της κανονικότητας. Μη τυχόν και ξεφύγει κανείς από το μαζικά αποδεκτό πρότυπο. Μην τολμήσει κανείς να ονειρευτεί ένα μοντέλο που αμφισβητεί το προηγούμενο. Μη τυχόν κινδυνεύσει η προηγούμενη αυθεντία, το πρότυπο του καβαντζωμένου, του "προκομένου" ανθρώπου. Να προβληθεί για άλλη μια γενιά σαν λατρευτικό τοτέμ το αντιπαραγωγικό μοντέλο που πάντα δίνει όσο χρειάζεται για να σε κρατάει όμηρο αλλά ποτέ αρκετά ώστε να σε κάνει καλύτερο.
Ο Peter Drucker, για άλλη μια φορά, μας διδάσκει από το μακρινό 1985:
"...για αυτήν την επικίνδυνη και ύπουλη ασθένεια των αναπετυγμένων χωρών: την σταθερή αύξηση του αόρατου κόστους του κράτους. Πρόκειται για ένα πραγματικό κόστος που μεταφράζεται σε χρήμα και, ακόμα περισσότερο, σε ικανούς ανθρώπους, στον χρόνο και τις προσπάθειές τους.....
Μήπως, για παράδειγμα, πιστεύει κανείς ότι οι φορο-λογιστές συνεισφέρουν κάτι στον εθνικό πλούτο ή στην παραγωγικότητα και ότι γενικώς συντελούν στην υλική, φυσική ή πνευματική υγεία της κοινωνίας; Και εν τούτοις, σε κάθε ανεπτυγμένη χώρα το κράτος αναγκάζει ένα σταθερά αυξανόμενο ποσοστό του πολυτιμότερου και σπανιότερου είδους ανθρώπου που διαθέτει, των ικανών, εργατικών και μορφωμένων ανθρώπων, να ασχολείται με τέτοιες ουσιαστικά στείρες δραστηριότητες."
"...για αυτήν την επικίνδυνη και ύπουλη ασθένεια των αναπετυγμένων χωρών: την σταθερή αύξηση του αόρατου κόστους του κράτους. Πρόκειται για ένα πραγματικό κόστος που μεταφράζεται σε χρήμα και, ακόμα περισσότερο, σε ικανούς ανθρώπους, στον χρόνο και τις προσπάθειές τους.....
Μήπως, για παράδειγμα, πιστεύει κανείς ότι οι φορο-λογιστές συνεισφέρουν κάτι στον εθνικό πλούτο ή στην παραγωγικότητα και ότι γενικώς συντελούν στην υλική, φυσική ή πνευματική υγεία της κοινωνίας; Και εν τούτοις, σε κάθε ανεπτυγμένη χώρα το κράτος αναγκάζει ένα σταθερά αυξανόμενο ποσοστό του πολυτιμότερου και σπανιότερου είδους ανθρώπου που διαθέτει, των ικανών, εργατικών και μορφωμένων ανθρώπων, να ασχολείται με τέτοιες ουσιαστικά στείρες δραστηριότητες."
Ασθένεια, λέει. Αρρώστια! Που κοστίζει όνειρα και προσπάθειες, όχι απλά χρήμα.
Όνειρα και προσπάθειες σημαίνει ΨΥΧΕΣ...όχι απλά τσέπες.
Που παίρνει τους καλύτερους και τους κάνει κομπάρσους & βάζει τους μέτριους για πρωταγωνιστές.
Όταν προβάλεται η σιγουριά σαν το απόλυτο ζητούμενο, ο κόσμος θα πάει εκεί που έχει σιγουριά.
Όταν η παραμικρή ένδειξη παρέκλισης αντιμετωπίζεται σαν λέπρα, κανείς δεν θέλει να γίνει παρίας.
Όταν στιγματίζεται η ιδιωτική πρωτοβουλία και η επιχειρηματικότητα τότε τα νέα παιδιά θα πάνε να γίνουν σιγουρατζήδες και ευκολάκηδες, αυτο-ευνουχίζοντας τις φιλοδοξίες τους.
Όταν η γραφειοκρατία είναι συνεχώς αυξανόμενη, τότε θα έχει σταθερή προσφορά εργασίας.
Και οι άνθρωποι παροτρύνονται να ασκούν αντιπαραγωγικά επαγγέλματα αντί για επιχειρηματικότητα, επιστημονικότητα, καλλιτεχνία ή οποιαδήποτε άλλη δημιουργική ορμή έχουν μέσα τους που συμφωνεί με τα χαρίσματά τους αλλά απαιτεί χρόνο, προσπάθεια και ρίσκο. Έτσι μια οικονομία γίνεται φοβική, ομοιογενής και αντιπαραγωγική, ασκεί επαγγέλματα διεκπεραιωτικά που δεν παράγουν πλούτο & υπεραξία, που δεν καλλιεργούν τα χαρίσματα των ανθρώπων, που τους κάνουν μονίμως να υπολειτουργούν και να υπο-αποδίδουν. Που δεν προάγουν δημιουργικότητα, εμβάθυνση, ατομική διάκριση, υψηλή απόδοση, πρωτοβουλία, ηγεσία.
Όνειρα και προσπάθειες σημαίνει ΨΥΧΕΣ...όχι απλά τσέπες.
Που παίρνει τους καλύτερους και τους κάνει κομπάρσους & βάζει τους μέτριους για πρωταγωνιστές.
Όταν προβάλεται η σιγουριά σαν το απόλυτο ζητούμενο, ο κόσμος θα πάει εκεί που έχει σιγουριά.
Όταν η παραμικρή ένδειξη παρέκλισης αντιμετωπίζεται σαν λέπρα, κανείς δεν θέλει να γίνει παρίας.
Όταν στιγματίζεται η ιδιωτική πρωτοβουλία και η επιχειρηματικότητα τότε τα νέα παιδιά θα πάνε να γίνουν σιγουρατζήδες και ευκολάκηδες, αυτο-ευνουχίζοντας τις φιλοδοξίες τους.
Όταν η γραφειοκρατία είναι συνεχώς αυξανόμενη, τότε θα έχει σταθερή προσφορά εργασίας.
Και οι άνθρωποι παροτρύνονται να ασκούν αντιπαραγωγικά επαγγέλματα αντί για επιχειρηματικότητα, επιστημονικότητα, καλλιτεχνία ή οποιαδήποτε άλλη δημιουργική ορμή έχουν μέσα τους που συμφωνεί με τα χαρίσματά τους αλλά απαιτεί χρόνο, προσπάθεια και ρίσκο. Έτσι μια οικονομία γίνεται φοβική, ομοιογενής και αντιπαραγωγική, ασκεί επαγγέλματα διεκπεραιωτικά που δεν παράγουν πλούτο & υπεραξία, που δεν καλλιεργούν τα χαρίσματα των ανθρώπων, που τους κάνουν μονίμως να υπολειτουργούν και να υπο-αποδίδουν. Που δεν προάγουν δημιουργικότητα, εμβάθυνση, ατομική διάκριση, υψηλή απόδοση, πρωτοβουλία, ηγεσία.
Πως πέρασε η αρρώστια αυτή στην κοινωνία μας;

Μέσα από την πλύση εγκεφάλου της οικογένειας στις νεές γενιές ώστε να βολευτούν, να ζήσουν εύκολα, να μην έχουν προβλήματα. Λες και είναι εφικτό να αποφύγεις τα προβλήματα στην ζωή! Όνειρα και φιλοδοξίες θυσιάστηκαν στον βωμό της "σιγουράντζας". Ζημιά σαν αυτή δεν μπορεί να γίνει εάν δεν πιάσει τόπο μέσα στην ψυχή του ανθρώπου και στο κύτταρο της κοινωνίας: την οικογένεια. Δεν ευνουχίζονται οι άνθρωποι έτσι απλά χωρίς πλύση εγκεφάλου. Δεν παύονται όνειρα και φιλοδοξίες εν τη γενέση τους εάν κάποιος δεν ασκήσει βία στην τεράστια δημιουργική ορμή των νέων ανθρώπων. Και ο μόνος που έχει άμεση πρόσβαση στην ψυχή των νέων είναι το άμεσο περιβάλλον τους. Έπρεπε λοιπόν οι άνθρωποι όχι απλά να κάνουν αλλά να πιστέψουν στο αντιπαραγωγικό μοντέλο. Γι αυτό έπρεπε με την μαζική προβολή του μοντέλου (έμμεσα και άμεσα) να γίνει indoctrination στους νέους ώστε να μην διαφύγει κανένας από την Ζώνη Άνεσης. Να γίνει πεποίθηση σε όλους ότι αυτό είναι το απόλυτο ιδανικό, ότι "κοίτα την πάρτη σου και μην ασχολείσαι με τα δύσκολα...αυτά είναι για άλλους...ποιος είσαι εσύ που θα....τι θες και ασχολείσαι;...γιατί να ρισκάρεις;" Οι άνθρωποι πολέμησαν με κάθε τρόπο (στηρίζοντας φορείς, παρατάξεις, συνδικάτα, νομοθεσίες αλλά και κοιμίζοντας την συνείδησή τους για να μην ρωτάει δύσκολες ερωτήσεις) ώστε να μην αλλάξει τίποτα, να μην διασαλευθεί το παρόν μοντέλο "ευημερίας".
Κάπως έτσι γέμισε ο τόπος ευκολάκηδες.

Κάπως έτσι έγινε ο "καβαντζωμένος" πρότυπο ζωής. Κάπως έτσι γέμισε ο τόπος ανθρώπους-ζόμπι που δεν έμαθαν ποτέ τον εαυτό τους, τα ταλέντα τους και τις δυνατότητές τους. Πειθήνιους εργαζόμενους (και πολίτες) που θα κάνουν ή θα ανεχθούν τα πάντα προκειμένου να μην χάσουν την βόλεψή τους. Νέους με αντίληψη γέρων. Ανθρώπους αφυδατωμένους από κάθε όρεξη για δημιουργία, προσφορά, ανακάλυψη. Πως να μην γεμίσει ο τόπος δημοσίους υπαλλήλους υπό απόλυτη κρατική προστασία; Πως να μην γεμίσει ο τόπος "συμβούλους" όταν το κράτος διαχειρίζεται ένα σκασμό προγράμματα επιδοτήσεων που απαιτούν να ξοδέψεις χρόνο και εγκεφαλικά κύτταρα διαβάζοντας γραφειοκρατικές ανοησίες μέχρι να βγάλεις άκρη για το τι, πότε, πως και πόσο; Πως να μην γεμίσει ο τόπος λογιστές όταν το κράτος αλλάζει την φορολογία τόσο συχνά που ακόμα και οι λογιστές χρειάζονται σεμινάρια για να καταλάβουν τι συμβαίνει; Πως να μην γεμίσει ο τόπος νομικούς όταν το κράτος δεν έχει αφήσει ίχνος ελευθερίας στον πολίτη και παρεμβαίνει και νομοθετεί ακόμα και το παραμικρό κομμάτι της καθημερινότητάς του θεωρώντας ότι του ανήκουν οι ζωές των πολιτών του; Πως να μην γεμίσει ο τόπος συμβολαιογράφους όταν μια απλή διαδικασία μεταβίβασης περιουσίας κρατάει χρόνια, κοστίζει ένα τσουβάλι λεφτά και μπορεί να αναιρεθεί κάλιστα από ένα ετεροχρονισμένο κρατικό νομοθέτημα;
Κάπως έτσι -φυσικά- φτάσαμε στην κρίση.
Έτσι φτάσαμε σε στρατιές δυστυχισμένων ανθρώπων που κάνουν δουλειές της πλάκας με μισθούς Ουγκάντας. Έτσι καταντήσαμε να δουλεύουν μόνο τα καφέ, τα σουβλατζίδικα και οι διεκπεραιωτές της κρατικής γραφειοκρατίας. Έτσι φεύγουν στο εξωτερικό, όχι εργάτες και ανειδίκευτοι αλλά επιστημόνες, επιχειρηματίες, δημιουργικοί άνθρωποι με ικανότητες παραγωγής πλούτου.
Και πως να αντιδράσει ένας πληθυσμός που έμαθε να αποφεύγει τα ζόρια και να αναζητάει τα εύκολα; Πως να πολεμήσει ένας λαός που έμαθε να ζητάει "δικαιώματα" και επιδόματα; Πως να αντιπαρέλθει την κρίση ένα σύστημα που δεν ξέρει να παράγει αξία; Πως να βρει δύναμη να παραδεχθεί το λάθος της μια κοινωνία που θυσίασε νιάτα, ορμή, ρίσκο και δημιουργικότητα για ένα κομμάτι σιγουριά και βόλεμα; Πως να γίνει πρότυπο ο επιχειρηματίας και ο επιστήμονας όταν όλα τα φώτα είναι πάνω στον συντεχνιακό, τον διορισμένο, τον βολεμένο, τον γραφειοκράτη, τον "ααααα αυτό δεν γίνεται"; Πως να αλλάξει από μόνος του αυτός που έχασε το κριτήριο για το τι είναι σωστό και τι λάθος, που υποκλίθηκε στο τοτέμ της "ασφάλειας" και το "μη μου τους κύκλους τάρατε";
Πως να δημιουργηθεί νέο παραγωγικό μοντέλο και νέο πρότυπο ζωής εάν δεν καταστραφεί εξ ολοκλήρου αυτή η μούντζα που φτιάξαμε ώστε να δούνε και οι τυφλοί ακόμα ότι όλο αυτό που στήριξαν τόσες δεκαετίες ήταν καταδικασμένο να αποτύχει και να μας παρασύρει μαζί του;
Και πως να αντιδράσει ένας πληθυσμός που έμαθε να αποφεύγει τα ζόρια και να αναζητάει τα εύκολα; Πως να πολεμήσει ένας λαός που έμαθε να ζητάει "δικαιώματα" και επιδόματα; Πως να αντιπαρέλθει την κρίση ένα σύστημα που δεν ξέρει να παράγει αξία; Πως να βρει δύναμη να παραδεχθεί το λάθος της μια κοινωνία που θυσίασε νιάτα, ορμή, ρίσκο και δημιουργικότητα για ένα κομμάτι σιγουριά και βόλεμα; Πως να γίνει πρότυπο ο επιχειρηματίας και ο επιστήμονας όταν όλα τα φώτα είναι πάνω στον συντεχνιακό, τον διορισμένο, τον βολεμένο, τον γραφειοκράτη, τον "ααααα αυτό δεν γίνεται"; Πως να αλλάξει από μόνος του αυτός που έχασε το κριτήριο για το τι είναι σωστό και τι λάθος, που υποκλίθηκε στο τοτέμ της "ασφάλειας" και το "μη μου τους κύκλους τάρατε";
Πως να δημιουργηθεί νέο παραγωγικό μοντέλο και νέο πρότυπο ζωής εάν δεν καταστραφεί εξ ολοκλήρου αυτή η μούντζα που φτιάξαμε ώστε να δούνε και οι τυφλοί ακόμα ότι όλο αυτό που στήριξαν τόσες δεκαετίες ήταν καταδικασμένο να αποτύχει και να μας παρασύρει μαζί του;
Αόρατο κόστος του κράτους λοιπόν είναι να θες άλλο να κάνεις στην ζωή σου και άλλο να καταλήγεις να κάνεις.

Όχι λόγω ανάγκης ή ανέχειας αλλά επειδή, σε κανονικές συνθήκες, το κράτος δεν θέλει την φιλοδοξία σου. Αόρατο κόστος είναι να θες να γίνεις ζωγράφος και να γίνεσαι λογιστής για "να βρεις δουλίτσα". Να σπουδάζεις άλλο από εκείνο που ήθελες. Να δουλεύεις εκεί που "έχει δουλειά" κι όχι εκεί που θες. Είναι να έχεις εμπορικό δαιμόνιο αλλά να καταλήγεις στις ουρές για πρόσληψη στο δημόσιο. Αόρατο κόστος του κράτους είναι να κλειδωθεί για πάντα ένα επιχειρηματικό σχέδιο στα συρτάρια σου από τον φόβο της υπερφορολόγησης, του στιγματισμού, της χρεωκοπίας. Αόρατο κόστος είναι να κοστίζει το κράτος περισσότερο από την μπίζνα σου.
Αόρατο κόστος του κράτους σημαίνει να είναι οι διεκπεραιωτές περισσότεροι από τους παραγωγούς.
Αόρατο κόστος είναι να σε μετράνε με μεζούρες άλλων, άσχετες με τα όνειρα και τις φιλοδοξίες σου.
Είναι η χρόνια πλύση εγκεφάλου να χει δημιουργήσει τόσους πολλούς ανθρώπους που φοβούνται να απομακρυνθούν από την σιγουριά της "αγκαλιάς" του κράτους. που φοβούνται να αποδράσουν από την ζώνη άνεσης, να βγουν έξω να δημιουργήσουν νέες επιχειρήσεις, πλούτο, αγαθά και υπεραξία. Να τολμήσουν να κάνουν αυτό που ξέρουν....
Το αόρατο κόστος του κράτους κρύβεται στις ζωές των ανθρώπων γύρω μας, όλων εκείνων που δυστυχούν επειδή τους κάνει να νιώθουν ότι δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα ταλέντα και τις ικανότητές τους παρά μόνο να μείνουν για πάντα λιγότεροι από ότι θα μπορούσαν να είναι. Είναι εκείνο που λέει "σπουδάστε δικηγόροι, οικονομολόγοι, μηχανικοί", και μετά λέει "ουπς σόρυ δεν έχει δουλειές για σας, φύγετε έξω ή μείνετε εδώ να σας φορολογούμε και τον αέρα που αναπνέετε κι αν ποτέ φτιάξετε κάτι χρήσιμο να το κλειδώσουμε σε ένα μπαούλο για πάντα".
Αόρατο κόστος είναι εκείνο που μπροστά στην Καινοτομία χτυπάει παλαμάκια στην κάμερα κι όταν σβήσουν τα φώτα την κλειδώνει σε ένα συρτάρι για να μην διαταράξει τις ισορροπίες των κρατικών συντεχνιών. Να μην ανεβούν ποτέ τα στάνταρ. Να μην διαταραχθεί το αντιπαραγωγικό status quo. Να μην πάρουν τα ηνία οι καλύτεροι. Είναι εκείνο που μισεί τον ανταγωνισμό γιατί εξαιτίας του κινδυνεύει. Είναι εκείνο που σαμποτάρει την επιχειρηματικότητα, που απεχθάνεται κάθε αλλαγή της ισορροπίας, εκείνο που κατηγορεί το επιχειρηματικό δαιμόνιο και την υπεραξία την οποία και υπερφορολογεί αλλά χωρίς την οποία δεν θα είχε τι να φορολογήσει και πως να επιβιώσει!!!
Αόρατο κόστος του κράτους σημαίνει να είναι οι διεκπεραιωτές περισσότεροι από τους παραγωγούς.
Αόρατο κόστος είναι να σε μετράνε με μεζούρες άλλων, άσχετες με τα όνειρα και τις φιλοδοξίες σου.
Είναι η χρόνια πλύση εγκεφάλου να χει δημιουργήσει τόσους πολλούς ανθρώπους που φοβούνται να απομακρυνθούν από την σιγουριά της "αγκαλιάς" του κράτους. που φοβούνται να αποδράσουν από την ζώνη άνεσης, να βγουν έξω να δημιουργήσουν νέες επιχειρήσεις, πλούτο, αγαθά και υπεραξία. Να τολμήσουν να κάνουν αυτό που ξέρουν....
Το αόρατο κόστος του κράτους κρύβεται στις ζωές των ανθρώπων γύρω μας, όλων εκείνων που δυστυχούν επειδή τους κάνει να νιώθουν ότι δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα ταλέντα και τις ικανότητές τους παρά μόνο να μείνουν για πάντα λιγότεροι από ότι θα μπορούσαν να είναι. Είναι εκείνο που λέει "σπουδάστε δικηγόροι, οικονομολόγοι, μηχανικοί", και μετά λέει "ουπς σόρυ δεν έχει δουλειές για σας, φύγετε έξω ή μείνετε εδώ να σας φορολογούμε και τον αέρα που αναπνέετε κι αν ποτέ φτιάξετε κάτι χρήσιμο να το κλειδώσουμε σε ένα μπαούλο για πάντα".
Αόρατο κόστος είναι εκείνο που μπροστά στην Καινοτομία χτυπάει παλαμάκια στην κάμερα κι όταν σβήσουν τα φώτα την κλειδώνει σε ένα συρτάρι για να μην διαταράξει τις ισορροπίες των κρατικών συντεχνιών. Να μην ανεβούν ποτέ τα στάνταρ. Να μην διαταραχθεί το αντιπαραγωγικό status quo. Να μην πάρουν τα ηνία οι καλύτεροι. Είναι εκείνο που μισεί τον ανταγωνισμό γιατί εξαιτίας του κινδυνεύει. Είναι εκείνο που σαμποτάρει την επιχειρηματικότητα, που απεχθάνεται κάθε αλλαγή της ισορροπίας, εκείνο που κατηγορεί το επιχειρηματικό δαιμόνιο και την υπεραξία την οποία και υπερφορολογεί αλλά χωρίς την οποία δεν θα είχε τι να φορολογήσει και πως να επιβιώσει!!!
Αόρατο κόστος του κράτους είναι το πρότυπο ευημερίας να έχει το μέτρο όχι του Άριστου...αλλά του μέτριου!
Να πρέπει να υπολειτουργείς για να ταιριάξεις. Να μην ξεχωρίζεις και διαταράσσεις.
Να ακρωτηριάζεις την ικανότητά σου στο κρεβάτι του Προκρούστη, να μην ανεβάζεις τον πήχη.
Να αποδέχεσαι το ψευδο-όνειρο με απειλές απόρριψης, εγκατάλειψης...απροκοπιάς.
Να μην μπορείς να αρθρώσεις λόγο ή επιχείρημα, να γίνεσαι αντικείμενο χλευασμού, να αντιμετωπίζεσαι με τα γελοία κλισέ των δειλών και βολεμένων "τι θες και ασχολείσαι;", "γιατί δεν βολεύεσαι κι εσύ κάπου;", "και ποιος νομίζεις ότι είσαι εσύ;".
Αόρατο κόστος του κράτους είναι αφού το κράτος σε μπόλιασε με όλο αυτό το αντιπαραγωγικό στοιχείο, να προσπαθεί να σε κρατάει όμηρο σε αυτό το status με κάθε λογής τέχνασμα (εύκολο χρήμα, διακοποδάνεια, ενοχές), μη τυχόν ανοίξεις τα μάτια σου και θες να πιστέψεις σε κάτι άλλο.
Να ακρωτηριάζεις την ικανότητά σου στο κρεβάτι του Προκρούστη, να μην ανεβάζεις τον πήχη.
Να αποδέχεσαι το ψευδο-όνειρο με απειλές απόρριψης, εγκατάλειψης...απροκοπιάς.
Να μην μπορείς να αρθρώσεις λόγο ή επιχείρημα, να γίνεσαι αντικείμενο χλευασμού, να αντιμετωπίζεσαι με τα γελοία κλισέ των δειλών και βολεμένων "τι θες και ασχολείσαι;", "γιατί δεν βολεύεσαι κι εσύ κάπου;", "και ποιος νομίζεις ότι είσαι εσύ;".
Αόρατο κόστος του κράτους είναι αφού το κράτος σε μπόλιασε με όλο αυτό το αντιπαραγωγικό στοιχείο, να προσπαθεί να σε κρατάει όμηρο σε αυτό το status με κάθε λογής τέχνασμα (εύκολο χρήμα, διακοποδάνεια, ενοχές), μη τυχόν ανοίξεις τα μάτια σου και θες να πιστέψεις σε κάτι άλλο.
Αόρατο κόστος του κράτους είναι να στηρίζουν οι πολίτες έναν τρόπο ζωής που είναι ενάντια στο συμφέρον και στα παιδιά τους,

Ενάντια στο μέλλον, ενάντια στην λογική, ενάντια στην δημιουργικότητα & εργατικότητα που είναι φυσικά χαρακτηριστικά του λαού μας, ενάντια στην παραγωγικότητα που απαιτεί κάθε οικονομία εάν θέλει να αναπτύσσεται αυτόνομα και να προσφέρει πλούτο σε όλους όσους την συντηρούν. Αόρατο κόστος του κράτους είναι η λειτουργία και το μέγεθος του κράτους να είναι τόσο επιβαρυντικά που να αποτρέπουν την επιχειρηματικότητα, την παραγωγικότητα, την ελευθερία επιδίωξης και δημιουργίας, την "βιοποικιλότητα" μιας οικονομίας. Να αποτρέπουν την ίδια την ευτυχία!!! Αόρατο κόστος του κράτους είναι ο ενδογενής συστεμισμός που μασκάρεται ως "κανονικότητα" αλλά που εισβάλει στην ζωή του ανθρώπου ως δυστυχία γιατί τον αποκόπτει από το να φτάσει και να ξεπεράσει τις δυνατότητές του, να δημιουργήσει πλούτο και ωφέλη για τους άλλους και για τον εαυτό του, να δώσει πρότυπο και κίνητρο στους επόμενους ώστε να φτάσουν ψηλότερα. Το αόρατο κόστος του κράτους κόστισε ζωές πολύ πριν η διαφθορά του κοστίσει χρήμα.