|
|
Κάθε φορά που αντικρύζω κάποιον που δηλώνει τελειομανής θέλω να γίνω σαν τον Βέγγο σε εκείνη την ταινία που σφαλιάριζε τις αδερφές του στην σειρά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος ποζεράς από τον τελειομανή. Δεν θα βρεις πουθενά μεγαλύτερο ντενεκέ ξεγάνωτο από εκείνον που με ύφος καρδινάλιου Ρισελιέ ανακοινώνει «ααα εγώ είμαι τελειομανής». Ο τελειομανής κοντράρει ευθέως στο ψέμα τους κυνηγούς και τους ψαράδες. Ο Πινόκιο μπροστά του είναι η νεράιδα της Αλήθειας.
2 Comments
Ένας χρόνος καραντίνα και ατελείωτες ανθρωποώρες χαμένες, πεταμένες στα σκουπίδια εξαιτίας της τεμπελιάς και του stand by! Ό,τι λίγο ξεκίνησε ο Έλληνας πριν τον Φλεβάρη του '20, πήγε πίσω μέχρι να πεταχτεί οριστικά. Δως του κλάψα και άλλοθι και πάρ΄του την ψυχή. Δως του να γκρινιάζει, να φοβάται, να κουτσομπολεύει τους άλλους, να λέει να λέει και ποτέ να μην κάνει. Ο Έλληνας κουνιέται μόνο όταν έχει λεφτά, μόνο όταν τα πράγματα του πάνε καλά και μόνο για να συντηρήσει αυτό που ήδη έχει. Σε κάθε άλλη περίπτωση πετάει τον χαρταετό του! Δεν τολμάει, δεν ανατρέπει, δεν δρα ποτέ όταν έξω βρέχει. Αν στην πρώτη καραντίνα φοβήθηκε, στην δεύτερη τράβηξε και την κουβέρτα πάνω από το κεφάλι και την έπεσε για ύπνο.
«Ξένε, σ’ αυτή την πόλη έχουμε μπόλικο μολύβι και τον πιο πλούσιο νεκροθάφτη», έλεγε η πυροβολημένη πινακίδα έξω από τα χωριά των πιονέρων στα παλιά Λούκυ Λουκ. Οι άνθρωποι που ταξίδεψαν στην Δύση και στήσανε το δικό τους οικοσύστημα, ενημέρωναν τους outsiders για το τι τους περίμενε αν διανοούνταν να πατήσουν το πόδι τους στην γη τους. Έτσι ακριβώς σε περιμένει ο Αποφασιστής executive στο γραφείο του. Με καυτό μολύβι και κρεμάλα! Σε καλωσορίζει όμως πρώτα.
Ένα από τα πρώτα πράγματα για τα οποία έγραψα όταν ξεκινούσα αυτό το blog ήταν η ανάγκη για απομόνωση. Η αρρώστια της εποχής δεν είναι ο COVID αλλά η διάσπαση προσοχής, η παράλυση από υπερανάλυση και η αδυναμία εστιασμού σε ένα μοναδικό σκοπό. Όλα μεταξύ τους αλληλένδετα. Υπερβολική πληροφορία που μοιάζει με επιλογές ενώ δεν είναι τίποτα περισσότερο από θόρυβος και σκουπίδια καμουφλαρισμένα ως γνώση. Ο άνθρωπος πλέον καταναλώνει πληροφορία ακατάπαυστα, αναβάλει συνεχώς το τώρα για το ύστερα και την πράξη για περισσότερη ανάλυση. Επειδή το digital τον απασχολεί συνεχώς. Το να ζυγίζεις συνεχώς την παραμικρή λεπτομέρεια για το κάθε τι δεν είναι επιλογές, αποπροσανατολισμός είναι. Το digital υπερτονίζει τα πάντα για να χει να γεμίσει τις συσκευές μας με περιεχόμενο. Αν δεν βγεις από τον φαύλο κύκλο του hyperstimulation θα χάσεις τόσο χρόνο από την ζωή σου που θα φτάσεις να αναρωτιέσαι σαν τον Δάντη "πως περάσαν τα χρόνια, τι είναι αυτά που φορώ".
Στεκόμαστε μπροστά σε μια τεράστια αλλαγή στην αγορά. Δεν μπορεί να σταματάει η παγκόσμια παραγωγή για ένα χρόνο και να περιμένεις μετά ο κόσμος να είναι ίδιος. Δεν μπορεί να κατεβάζεις τον δυτικό άνθρωπο από το ταβάνι της αυτοπραγμάτωσης στο υπόγειο της ανασφάλειας και να περιμένεις ότι θα συνεχίσει να θέλει τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Το πρόβλημα δεν είναι η αλλαγή. Κάθε κομμάτι της αγοράς που φθείρεται ή σπάει, ανοίγει πόρτες και παράθυρα για τους μικρούς να χωθούν σε χαραμάδες και να ανατρέψουν τις δομές ή να φτιάξουν κάτι νέο. Πρόβλημα, επίσης, δεν είναι ούτε το πόσο μειώθηκε το ΑΕΠ, ούτε το πόσο αδειάσανε τα ταμεία των επιχειρήσεων. Αυτά όλα γιατρεύονται (με επιχειρείν όμως, όχι επιδοτήσεις). Το μοναδικό πρόβλημα στο οποίο καλείται να απαντήσει το επιχειρείν ανά πάσα ώρα και στιγμή είναι το ερώτημα: τι θα θέλει ο πελάτης αύριο; πως θα αλλάξει; τι θα θεωρεί αξία; Και δυστυχώς, σ' αυτή την περίοδο δημιουργικής καταστροφής, η μικρή επιχείρηση δεν έχει καλή πληροφόρηση για να απαντήσει αυτό το ερώτημα επειδή η αφήγηση ασχολείται με όλα τα τριγύρω εκτός από τον πελάτη.
Το problem solving δεν έχει να κάνει με την λύση αλλά με την ικανότητα να σταθείς όρθιος όταν βρέχει σφαλιάρες και να κοιτάξεις το πρόβλημα. Καμμία soft μέθοδος δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Και με τον εγωκεντρισμό που κουβαλάει ο μέσος σύγχρονος άνθρωπος σήμερα, η στωικότητα είναι μια άγνωστη λέξη γι αυτόν αφού το παραμικρό ξεβόλεμα το βλέπει σαν ευθεία απειλή στην ευδαιμονία του. Δεν έχω κανένα μαγικό τρικ να σου δώσω, βγαλμένο από τα αποθέματα σοφίας κάποιων δήθεν γκουρού. Έχω μόνο μια απλή δική μου συνταγή που αποστάχθηκε μέσα από πολλά χρόνια freelancing, project management, διαπραγμάτευσης, επιχειρηματικής μάχης, καθώς και πολλά χοντρά προσωπικά ζόρια, δοκιμασμένη ξανά και ξανά και πληρωμένη πολύ ακριβά. Κατέληξα σε 2-3 πράγματα που είναι απλά και μπορούν να βοηθήσουν σε δύσκολες καταστάσεις. Απολύσεις, διαζύγια, μαζικές αποτυχίες, συνεχείς απορρίψεις, προσωπικά δράματα και ξαφνικά σοκ. Το frame που θα σου δώσω σήμερα δουλεύει. Αρκεί να αντέξεις το πρώτο κύμα.
Όχι, όχι, δεν πρόκειται να σου πω για τεχνολογία και digital ούτε για soft skills. Στην εποχή του remote work, του freelancing, των ανοιχτών αγορών & του διεθνούς ανταγωνισμού, της ενισχυμένης δύναμης πελατών και προμηθευτών, είναι απόλυτη ανάγκη ο μικροεπιχειρηματίας να ακονίσει τις πρακτικές ικανότητές του και να αποκτήσει βασικά εφόδια που λείπουν από τους περισσότερους. Θα σου πω 5 απλά πράγματα που μπορούν πραγματικά να αλλάξουν επίπεδο όχι μόνο τις ικανότητες αλλά και τα αποτελέσματά σου. Είναι πράγματα που προσωπικά τα ασκώ εδώ και πολλά χρόνια. Δεν τα γνώριζα εξαρχής, τα έμαθα στην πορεία μετά από πολύ κόπο. Όλοι οι εξαιρετικοί επαγγελματίες που γνώρισα ασκούσαν τουλάχιστον 2-3 από αυτά γι αυτό κατέληξα ότι είναι εκείνα που βοηθούν έναν επαγγελματία να γίνει πραγματικά καλύτερος. Πρόσθεσε σ΄αυτά τα 5 την ευρυμάθεια για την οποία σου είπα ήδη και είσαι σε καλό δρόμο.
Και τώρα που απέτυχες για άλλη μια φορά τι θα κάνεις; Θα κάτσεις εκεί στην γωνιά σου να μιζεριάζεις; Θα πάρεις τηλέφωνο την μάνα σου να κλαφτείς για την αδικία που σε πνίγει; Μήπως θα κρυφτείς επειδή τρέμεις να παραδεχτείς την αποτυχία σου μπροστά σ' αυτούς που μοιάζουν αυθεντίες στην ζωή σου; Θα πας να γίνεις κουρούμπελο σε κανα μπαρ; Θα γράψεις στο ημερολόγιό σου τι σκληρή που είναι η ζωή για σένα; Θα ανεβάσεις κανένα δακρύβρεχτο post στο facebook με καμμιά ηλίθια Κοελική ατάκα περί συμπαντικών δυνάμεων και όλη αυτή την αεριτζίδικη μπαρουφολογία; Θα πας σε κανα σεμινάριο θετικής ενέργειας να σου σιάξουν τα τσάκρα σου; Θα προσπαθήσεις να ξορκίσεις την αποτυχία με ορθολογισμό; Θα ξαπλώσεις στον καναπέ χαζεύοντας σκηνοθετημένα motivational βίντεο που φτιάχτηκαν για να χαϊδεύουν τα αυτιά των τεμπελχανάδων Απροσπάθητων της digital εποχής; Τι θα κάνεις, πες μου.
Κύριοι κεντρικοί σχεδιαστές με ύφος γραφείου τελετών και σηκωμένο φρύδι, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας να μου πουλήσετε τρόμο, πανικό και κατάθλιψη μασκαρεμένα πίσω από επιστημονικό ορθολογισμό, αλλά δεν θα πάρω. Δεν θα με τρομάξετε. Δεν θα με σταματήσετε. Δεν βλέπω την ώρα να γυρίσω στο γραφείο. Δεν θα με πτοήσουνε τα bodycounts του COVID στα δελτία τρόμου των 9. Δεν θα με φοβίσουν οι μάσκες, οι καραντίνες, τα δυο μέτρα απόσταση. Δεν θα μου χαλάσει τα σχέδια όλη η παραφιλολογία για στοχευμένα lockdowns «όπου χρειαστεί» και όλη η υπερδραματοποιημένη τρομο-τηλεθέαση που βγήκε μέσα από τα υγρά όνειρα των media. Δεν θα μου χαλάσετε την διάθεση. Δεν θα μπείτε στο μυαλό μου. Κάθε μέρα θα χω κέφια!
Η μικρή επιχείρηση είναι μια πολύ απλή οντότητα που βασίζεται σε διαχρονικές αρχές και βασικούς κανόνες. Δεν αλλάζει ο πυρήνας κάθε φορά που αλλάζει το εξωτερικό κέλυφος (μέσο, τεχνολογία, κοινό). Η ουσία ήταν και παραμένει το πως θα εξυπηρετηθεί τα μέγιστα ο πελάτης με το μικρότερο κόστος για τον παραγωγό. Αυτό είναι το στοίχημα και αυτόν τον σκοπό υπηρετεί πιστά η μικρή επιχείρηση. Κάθε τι που την βγάζει από αυτήν την απλότητά την βάζει σε μπελάδες. Κάθε τι που αλλάζει τις προτεραιότητές της θα την κάνει να αποτύχει. Κάθε εργαλείο λοιπόν που χρησιμοποιεί πρέπει να ενισχύει την ικανότητά της να παράγει αυτόνομα και να αυξάνει την αξία του πελάτη της. Στην εποχή του χορτασμού, των startups και του user experience η νέα επιχείρηση πρέπει να θυμηθεί 3 κανόνες επιχειρηματικής σκέψης.
Η μικρή επιχείρηση (λιγότερα από 10 άτομα) είναι το 93% της Ευρωπαϊκής και πάνω από το 97% της Ελληνικής αγοράς. Τα key findings του περσινού Ευρωπαϊκού annual report δείχνουν ότι τα μεγαλύτερο μέρος της αύξησης προστιθέμενης αξίας στην ΕΕ προέρχεται από μικροεπιχειρήσεις και μάλιστα από εκείνες που είναι χαμηλής έντασης γνώσης (έτσι, για να παθαίνουν εγκεφαλικά οι σταρτάπηδες)! Αυτό σημαίνει ότι στην ουσία η συντριπτική πλειοψηφία των καθημερινών εργασιών τριγύρω μας εκτελούνται από τον κυρ Μήτσο και την κυρα-Φρόσω, όχι τον Σούπερ Μάνατζερ και τον Μίστερ Εντρεπρενούρη. Η ΕΕ εδώ και μερικά χρόνια τρέχει τα project microbusiness και microfinance επειδή δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια στην πραγματικότητα που λέει ότι η πολύ μικρή επιχείρηση είναι άλλο φρούτο από την μεσαία επιχείρηση (ό,τι γράφει το Business basics από το 2016 δηλαδή), ότι αποτελεί τον κύριο πυρήνα της δυτικής οικονομίας και απαιτεί δικά της εργαλεία και διαχείριση. Και εδώ στα μέρη μας ακόμα κάποιοι «μεγάλοι» γκρινιάζουν ότι «κλαψ-λυγμ έχουμε πολλές μικρές επιχειρήσεις και δεν δημιουργούν προστιθέμενη αξία και το προϊόν κατακερματίζεται».
Με λάσκα πανιά κανείς ποτέ δεν έφτασε πουθενά. Περνάει ο αέρας από μέσα και χάνεται. Θέλει τσίτωμα το πανί για να κρατήσει τον άνεμο και να δώσει γκάζια. Ο Έλληνας όμως αγαπάει τα λάσκα! Τα μπόσικα! Άσ' τα πανιά ορθάνοιχτα. Έχουμε καιρό! Αράξτε και απολαύστε. Μα δεν θα φτάσεις πουθενά έτσι. Δεν πειράζει, λέει. Θα πούμε ότι έφταιγε ο άνεμος. Έφταιγε το κύμα. Θα βρούμε ένα άλλοθι ότι τάχαμου "κάτι στράβωσε". Δεν μπορώ τώρα, έχω εξετάσεις. Δεν μπορώ τότε, έχω να πάω εκεί. Δεν μπορώ εκεί, είναι μακριά. Δεν μπορώ τόσο είναι ακριβά. Δεν χρειάζεται να κάνω κάτι άλλο, έχουν το βιογραφικό μου. Φτάνει τόσο marketing, μας μάθανε οι πελάτες... Και στο ενδιάμεσο λάσκα όλα. Αραλίκι. Αυτοδικαίωση. Εγώ ο πρωταθλητής (με τον νου μου) που θα τρέξουν οι άλλοι να με ανακαλύψουνε. Εγώ ο μισοπροσπάθειας που ακόμα είμαι δεμένος με τον ομφάλιο λώρο της μάνας μου και περιμένω το σύμπαν να συνομωτήσει για την πάρτη μου.
 Δεν είναι η φθήνια. Θα αγόραζες αν σου πουλούσα πιτόγυρο για μισό ευρώ, Φεράρι για 5 χιλιάρικα και μια βίλα για 10; Όχι βέβαια, θα πίστευες ότι το κρέας είναι από μουλάρι, η Φεράρι είναι Γιούγκο βαμένο κόκκινο και το σπίτι στοιχειωμένο. Δεν είναι η ποιότητα. Τα κινέζικα, τα μεταχειρισμένα, τα προϊόντα "μαϊμού", τι σόι ποιότητα σου προσφέρουν; Δεν είναι ούτε το προϊόν. Σήμερα ακούς μουσική στο ipod, χτες στο discman, προχτές στο walkman. Σήμερα βλέπεις Netflix, προχτές DVD, παραπροχτές πήγαινες σινεμά. Δεν αγοράζει προϊόντα ο κόσμος άλλα ικανοποίηση. Δεν είναι ούτε η ευπρέπεια και η ευγένεια, αν και σίγουρα παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο στην εξυπηρέτηση του πελάτη. Όχι, όλα τα παραπάνω εξαρτώνται από συνθήκες και παραμέτρους. Τι είναι όμως εκείνο που σε κάθε περίπτωση περιμένει ο πελάτης από σένα;
 Διαπραγμάτευση με αμερικάνο ατζέντη στο τηλέφωνο για μια μεγάλη παραγωγή πριν πολλά χρόνια:
- Ari, sell it to me! - Wtf are you talking about? I’m the one buying here! - Yes. you are. But you’re not selling it to me. - Oh come on! I covered all your specs. Are you gonna accept my offer or not? - No. - Why not? It's a better deal than the competition offers you. - Because you’re not selling it to me. 
Το μοναδικό πράγμα που δεν διδάσκουν στα πανεπιστήμια. Το μοναδικό σχέδιο που δεν θα βρεις σε ένα business plan. Το μοναδικό θέμα για το οποίο κανένας blogger δεν θέλει να γράψει. Το μοναδικό πράγμα για το οποίο όταν γίνεται συζήτηση ανάγεται πάντα στην σφαίρα των χαρισματικών, εξωστρεφών, ψυχολόγων, διορατικών ανθρώπων και μαγικών κουμπιών που κάνουν την διαφορά. Το μοναδικό πράγμα το οποίο δημιουργεί έσοδα και δίνει ζωή στην μικρή επιχείρηση. Το μοναδικό πράγμα το οποίο αν υπάρχει, δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο. Το μοναδικό πράγμα το οποίο μπορεί να φτιάξει ή να καταστρέψει μια επιχείρηση. Πωλήσεις!
|
Το blog
Ένας συνεχής διάλογος με τον εαυτό μου για όσα έκανα λάθος και έμαθα και για κάποια που έκανα σωστά και κάτι απέδωσαν. Επιχειρηματικό ξεκίνημα με απλά λόγια, για απλούς ανθρώπους, μακριά από trends και με αρκετό χιούμορ. Basics only. Ο μάστοραςFreelancer, πολυπράγμων ιδιώτης, fan του Peter Drucker, αλλεργικός στο δημόσιο, τον κρατισμό, την ποζεριά και τον "θόρυβο". Πλήρωσα ακριβά για να καταλάβω ότι μόνο τα βασικά επιβιώνουν. 
Επικοινωνία:
45masters (παπάκι) mailbox (τελεία) org |
